Het verhaal liet even op zich wachten en ik heb al het een en ander laten vallen op social media, maar wat een ongelofelijke reis heb ik weer achter de rug. Lapland staat al een tijdje op mijn bucketlist en dit tripje heb ik bijna aan het begin van mijn minor al geboekt dus ik heb er lang naar uit mogen kijken.

Hoge verwachtingen dus, maar ik kan jullie vertellen dat Lapland al mijn verwachtingen heeft overtroffen. Daar gaan we!

Hoewel de reis naar Zweeds Lapland ging, stond ons toch eerst een busreis van maar liefst 23 uur te wachten. Niet dat ik daar nou zo veel zin in had, maar ik zag er eigenlijk ook niet echt tegenop. Ik had wel zin in 23 uur lang verplicht niks doen. De bus vertrekt om 17:00 en we stoppen een paar keer voordat we de laatste “nachtstop” hebben. Daarna is het dus de bedoeling dat je gaat slapen en de volgende ochtend een paar honderd kilometer verder weer wakker wordt. Onderweg zien we het landschap langzaam veranderen en er lijkt met het uur meer sneeuw bij te komen. We merken ook al snel dat het daglicht steeds minder lang aanwezig is, want als ik de volgende ochtend wakker wordt, kan ik slechts een paar uurtjes genieten van het mooie uitzicht om ons heen. Bijna aangekomen op bestemming zien we rendieren en elanden de weg oversteken, dat ziet er veelbelovend uit!

We komen zoals gepland om 16:00 de volgende dag aan in Björkliden. We slapen in 5 persoons hutjes met een eigen keuken. Onderweg hadden we al boodschappen gedaan, dus we konden lekker zelf koken. Deze dag geen activiteiten meer en na een welverdiende borrel is het bedtijd.

De volgende dag staan we vroeg op en bezoeken we Kiruna, een klein plaatsje ongeveer 1,5 uur van ons verblijf vandaan. Kiruna draait om de ijzerindustrie en het oude stadje is vanwege het bereik van de mijn verplaatst naar een andere locatie. De infrastructuur is dus erg nieuw en daardoor ontbreekt het er nog aan sfeer. Het oude Kiruna staat een paar kilometer verderop en is inmiddels echt een spookstad geworden.

Na het stedentripje gaan we door naar de husky’s waar we eerst een halfuurtje rondkijken. Deze honden lopen ook mee aan behoorlijk serieuze kampioenschappen in Alaska en zitten dus bomvol energie. Alles wat ze willen is rennen, zo hard mogelijk. Terwijl ik toe kijk hoe de slee achter de husky’s bevestigd wordt, krijg ik de vraag of ik “even wil helpen”. Natuurlijk, met plezier! De medewerkster (achteraf gezien een Nederlandse) vraagt of ik de voorste husky’s even in bedwang wil houden zodat ze niet wegrennen... Stuk voor stuk waren ze allemaal echt ongelofelijk lief, maar ik stond daar wel in mijn eentje voor een kudde husky’s die er het allerliefst zo snel mogelijk vandoor gaan. Ik vond het maar een hele verantwoordelijkheid, maar gelukkig, geen kudde ontsnapt.

De eerste groep vertrekt met de slee en ondertussen bezoeken wij de puppy’s (!!!!) en warmen we op bij het kampvuur. Daarna hijsen we onszelf in een Eskimopak en mogen we eindelijk mee op de slee. Zodra de husky’s doen waar ze goed in zijn, worden ze meteen doodstil, en zo slingeren we op een slee door de adembenemende natuur van Lapland, met alleen het geluid van knisperende sneeuw op de achtergrond. Uniek!

Wanneer we daarna thuis aankomen, is het alweer donker. In het hoge noorden heb je maar een paar uurtjes daglicht en tijdens dat licht komt de zon ook niet echt op. Dat betekent wel dat je een paar uur lang naar een prachtige roodgekleurde zonsopgang en -ondergang zit te kijken. De keerzijde van dat moois is dat het wel erg desoriënterend is. Om 14:00 is het gewoon weer pikdonker en vraag je je af of je al moet gaan koken. Gelukkig was het tijdens ons verblijf precies volle maan en deze scheen zo fel, dat het op een heldere nacht bijna net zo licht is als overdag.

Nu we in Lapland zijn, hebben we natuurlijk ook een missie. Het noorderlicht! En dus klimmen we iedere avond de enorme berg op om op jacht te gaan. Het was de eerste dagen erg bewolkt en daardoor waren we wel een beetje sceptisch, maar met de maan die de omringende bergen verlicht, was het sowieso al een zeldzaam en adembenemend plaatje. De eerste avond blijven we staan en wachten totdat onze laatste teen bevroren is. Helaas, niets meer in de lucht dan wolken. De weersvoorspelling voor de rest van de week was ook niet bepaald gunstig, maar we bleven het natuurlijk proberen. De hele dag door manifesteerden we erop los en toen het ineens op een avond een beetje leek op te klaren, stormden we naar boven. Het was -16 en het waaide daarbij hard, maar de wolken maakten plaats voor de sterren en de Aurora voorspellingen waren goed.

Dus daar zitten we weer, met zijn 5en op rijtje boven op die berg in Lapland, zoekend naar een streepje groen. En daar was het hoor! In de verte ontstaat een kleine groene waas en na een paar minuten verdwijnt het weer. Het is zo bijzonder hoe de lichtscheuten zich uit het niets een weg banen door de sterrenhemel en dan zomaar weer verdwijnen. Het was een waar schouwspel en het wordt steeds meer en meer en uiteindelijk rijkt het letterlijk van de ene naar de andere horizon. Het golft en danst kleurrijk door de lucht en op het hoogte punt bestrijkt het zowat de hele lucht! Het is werkelijk waar ongelofelijk.

Om dit moment nog even af te toppen: terwijl we naar boven staren, worden we ook nog eens omringt door kuddes rendieren. Ik kon het allemaal niet geloven en het gekke is, 2 keer knipperen en de hele show kan zomaar ineens weer verdwenen zijn. Dat geeft ook aan hoe zeldzaam dit fenomeen is en des te dankbaarder ik natuurlijk ben!

De volgende dag ga ik met Daphne op avontuur en hiken we door de prachtige omgeving langs bevroren watervallen en ijskoude meren (gek genoeg nog niet bevroren). We hadden een leuke route uitgezocht, maar na ongeveer een uur te doen over 2 kilometer, besluiten we dat het waarschijnlijk geen goed idee is om de route van 8 kilometer af te maken. Zeker omdat het maar kort licht is en gezien de enorme hoeveelheden sneeuw, is het moeilijk om het pad te onderscheiden van de wildernis. We deden er zo lang over omdat je bij ongeveer iedere stap, tot je knieën in de sneeuw zakt. Dat is natuurlijk leuk en we waren er goed op gekleed, maar het is nou eenmaal loodzwaar.

Niet getreurd! Want we nemen gewoon een alternatieve route en we komen misschien op nog wel mooiere plekken dan oorspronkelijk de bedoeling was, waarbij we bevroren rivieren oversteken en genieten van de prachtig door de zon gekleurde horizon, een theetje en Daphnes inmiddels bevroren water.

Een van de volgende excursies tijdens deze trip was de Artic survival course en deze stond de volgende dag op het programma. Vuur maken (zonder aansteker natuurlijk), ijsvissen en hutten bouwen. Écht wat voor mij! Aangekomen bij het verzamelpunt gaan we voor de zoveelste keer, de berg op (zucht). In deze ochtend leren we alles wat je nodig hebt om te overleven in Lapland, als je niks hebt.

Na deze cursus mag je je eventueel ook inschrijven voor nacht survival. Deze nachtactiviteit ging al een paar weken door mijn hoofd heen, maar op de een of andere manier, hield iets mij toch tegen. ’S Nachts op zoek naar takken om een hutje te bouwen en daar dan in zulke weersomstandigheden in slapen leek mij denk ik gewoon te heftig. Maar ik kon het ook niet loslaten en toen zei Janine in eens: “Maar Anne, dat moet jij toch gewoon doen?” En toen dacht ik inderdaad: “Ja, dat klopt” en als ik het niet gedaan had, had ik spijt gehad. Dus ik besluit op het allerlaatste moment, dankzij Janine, om mij toch aan te melden. Wesley besluit ook dat hij wel mee wil en dus gaan we samen op avontuur in de wildernis van Lapland.

Nadat we ons de hele middag mentaal voorbereiden gaan we ‘s avonds naar het verzamelpunt waar we onze spullen ophalen. Inmiddels voelde ik me eigenlijk best wel gespannen en ik had het de hele dag eigenlijk koud gehad, waardoor ik er steeds meer tegenop begon te zien. We krijgen alles wat we nodig hebben. Van mes en vuursteen tot slaapzak. Daarna gaan we helemaal bepakt op pad. Je raadt het al… Eerst weer die berg op... (pffff). Na een klein uurtje door een sneeuwstorm te wandelen, met een aantal stops (zodat je niet gaat zweten), hebben we een plek gevonden om het kamp op te slaan. Zweten is in deze omstandigheden absoluut een boosdoener en daarom nemen we genoeg pauzes om op adem te komen en je lichaamstemperatuur weer op pijl te krijgen. Wesley en ik bouwen samen een hut en we zoeken eerst naar een geschikte locatie, vooral rekening houdend met de behoorlijk sterke wind. Al vrij snel vinden we daarna een aantal afgebroken takken/boompjes welke we gebruiken voor de constructie van onze hut. Ja, we bouwen echt een hut met takken en een zijltje, op grote hoogte in een sneeuwstorm in Lapland. En ja, we gaan daar ook in slapen. Nu ik dit aan het opschrijven ben, besef ik hoe raar het klinkt. Maar een avontuur, was het zeker! Na het frame gebouwd te hebben beginnen we met het uitgraven van de sneeuw en het zekeren van het zijl. Daarnaast gebruiken we rendiervacht om de grond waarop we slapen te isoleren en maken we nog een muur van sneeuw om de wind een beetje te dempen.

De hut bouwen was nog niet eens het moeilijkste deel. Ik gok dat we na 2 uurtjes wel een leuk opstekje hadden gebouwd. De grootste uitdaging was vooral droog blijven en het niet zweten. Want nat is kou, en kou is wel het laatste waar je op zit te wachten. We hadden wel extra lagen meegenomen, maar de hut was net groot genoeg om in te liggen en als je met je huid de sneeuw aanraakt, word je natuurlijk ook nat. We wurmden ons dus 1 voor 1 in de hut en al liggend proberen we onszelf uit ons skipak te krijgen, zonder dat de spullen nat worden. Toen we eenmaal lagen, was het eigenlijk nog niet eens zo heel oncomfortabel.

Het geluid van de sneeuwstorm heeft me zowat de hele nacht wakker gehouden, maar het was in ieder geval niet koud. Mijn enige angst was de vraag of ons hutje de harde wind zou overleven en dus ga ik mijn hoofd steeds na wat we hebben gedaan om de hut te verstevigen, totdat ik tot de conclusie kom dat het bijna onmogelijk is dat deze hut het gaat begeven.

Met die troostende gedachte, dacht ik dat ik wel in slaap ging vallen, maar toen kwam het volgende probleem: ik moest plassen. En dan begint de uitdaging van niet nat worden en jezelf in een skipak hijsen weer helemaal opnieuw. Na het 2 uur uitstellen, besluit ik dat ik echt de kou moet gaan trotseren, maar toen dat eenmaal gelukt was, kon ik wel lekker in slaap komen.

We worden om 06:00 gewekt waarna we de hut afbreken, onze spullen pakken en een vuurtje maken om de nacht te bespreken. Daarna lopen we weer terug naar basecamp. Eenmaal beneden aan de berg, komt de adrenaline los en sta ik te kijken van waartoe we eigenlijk in staat zijn. Weer even terug naar 0 is echt verfrissend, letterlijk en figuurlijk in dit geval.
Ik realiseer me dat zoveel dingen overbodig zijn.

Tijdens ons verblijf bezoeken we ook de inheemse Sami. Zij hebben vanuit hun cultuur een bijzondere band met de rendieren en hier krijgen we ook de kans een paar tamme rendieren te voeren. Super bijzondere beesten ook en nog bijzonderder hoe deze cultuur al jaren verbonden is met deze dieren.

Onze overige vrije tijd brengen we vooral sleeënd door, want we hebben een aantal sledes gehuurd en Björkliden is een wintersportresort, dus dat betekend genoeg om vanaf te sleeën. Plezier gegarandeerd! ’s Avonds eten we gezellig samen, drinken we glühwein en gaan we naar de sauna, waarna je een lekkere verfrissende duik in de verse sneeuw neemt. We zijn het leven aan het leven!

Lapland is echt een magische plek. Daar boven de poolcirkel krijg je te maken met extreme weersomstandigheden, maar toch word je geconfronteerd met ongelofelijke kalmte. Het is een compleet andere wereld, en ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar het is alsof de tijd daar stil staat. Ik ben zo ongelofelijk dankbaar dat ik dit heb mogen zien en besef ook hoe bijzonder het is dat ik een paar jaar na mijn reis door Australië en Nieuw-Zeeland, letterlijk het andere uiterste van de wereldbol heb mogen aanschouwen. Allemaal behoorlijk overweldigend en echt waanzinnig.

Op de terugweg betrapte ik mijzelf er ook op dat ik bijna emotioneel werd bij de gedachte dat het er alweer op zat. Maar ik had gelukkig weer een volle 23 uur om het allemaal te verwerken. De terugweg verliep helaas wat minder soepel. Het was ontzettend slecht weer en vanwege alle sneeuwstormen wilde onze buschauffeur zo snel mogelijk weg uit het noorden en sloeg hij dus een aantal stoppen over. Toen we vervolgens wel een stop wilde maken, bleek dat bijna onmogelijk. Onderweg zien we de ene na de andere vrachtwagen van de weg af raken of vast komen te zitten. Onze buschauffeur weet uiteindelijk ergens een plek bij een MacDonalds te vinden en dus hebben we eindelijk even een uurtje om de bus uit te gaan en vooral om te eten. Het was natuurlijk geen feestmaal, maar inmiddels waren we allemaal behoorlijk hongerig. Afijn, wij eten halen, de chauffeur even de benen strekken en snel weer de bus in, want we willen nog steeds die sneeuwstorm voor blijven. Toen we vervolgens vol goede moed wilde vertrekken, moesten wij er helaas ook aan geloven. Onze bus zat vast en kwam echt niet meer van zijn plek. De warme banden smelten in de sneeuw en vormen een ijslaag. Om de volledige ervaring af te maken, moest de bus dus ook nog eens uit de sneeuw geduwd worden. Gelukkig was dit zo gepiept en konden we weer door. Doordat ik de nacht daarvoor boven op de berg had doorgebracht, had ik wel wat slaap in te halen. De rest van de nacht slaap ik zonder problemen aardig door en de volgende ochtend komen we ruim op tijd weer aan in Karlstad, waar onze reis dan echt tot een einde komt.

De moraal van dit verhaal. GA NAAR LAPLAND!