Hej! 

Wat een ongelofelijke creatieve titel heb ik weer bedacht al zeg ik het zelf. Deze keer een wat langer verhaal want ik heb twee hele gave tripjes gemaakt om over te schrijven! :)

Zoals ik al eerder vertelde ben ik met het vak Nordic climate change studies op excursie geweest. Onze docent, Max, heeft ons tot het bittere einde in spanning gehouden over de bestemming van deze excursie. We hadden zelfs op de dag zelf nog steeds geen idee waar de reis naartoe zou gaan. Dus rijden we op maandagochtend in 2 minibusjes vol spanning achter hem aan.
Destination unknown.

Onderweg stoppen we eerst bij de rivier die door Värmland loopt. Deze excursie staat in teken van de invloeden van klimaatverandering in deze regio en de daarbij behorende cultuurverschillen en gevaren. De eerste dag rijden we een heel stuk richting het Noorden waar het heuvelachtige landschap steeds meer plaats maakt voor rotspartijen en bergen. De overige stoppen staan allemaal in het teken van watermanagement en overstroming. Zo lunchen we bij een grote waterval en rijden we langs een van de enorme dammen welke vooral aangelegd zijn voor het winnen van energie. Gedurende de reis vordert komen we steeds meer in de the middle of nowhere.

We rijden maar als volgzame schapen achter Max aan, maar nu blijkt dat hij zelf ook even verdwaald is. Na 23 rondjes, 6x keren en een bezoek aan Noorwegen lijkt hij eindelijk weer de weg gevonden te hebben. Voordat we bij onze eerste overnachtingsplaats aankomen, rijden we bijna een uur over onverharde weggetjes. De omgeving is echt prachtig en als we aankomen bij de huisjes, ben ik helemaal in mijn nopjes! Er staat een handje vol hutjes verspreid over een heuvel en alle huisjes zijn uitgerust met geweldig uitzicht en een sauna.

Nadat we zijn geïnstalleerd en gegeten hebben maak ik me dan ook natuurlijk klaar voor een avondje ontspanning. Waar in Nederland een sauna wordt gezien als uitstapje, is het hier bijna vanzelfsprekend dat ieder (toeristisch) onderkomen er eentje heeft staan. Het was heerlijk om even lekker in zo’n hutje te zitten in plaats van op de campus. Hoewel het daar echt rete gezellig is, is het soms wel een uitdaging om ongestoord te ontspannen.

De volgende ochtend moesten we weer vroeg in de benen voor de rest van de trip. We beginnen de dag met koffie en ontbijt en daarna hebben we een klein cultuur lesje over hoe de mensen vroeger leefde en de kou trotseerde in dit gebied. Nog steeds niet wetend wat onze volgende locatie was rijden we daarna weer achter Max aan. Mijn auto was gevuld met Duitse medestudenten en dus is mijn muziekbibliotheek inmiddels flink uitgebreid met Duitse bangers.

We moesten deze dag een behoorlijk stuk rijden en toen we dachten dat we “eindelijk” bij onze lunch plek aangekomen waren sprak Max de woorden: “take all your stuff and get on the boat!” Deze zagen wij allemaal even niet aankomen en toen we met ons hele hebben en houden richting het water liepen stonden er inderdaad 2 kleine bootjes klaar om ons verder te vervoeren naar een plek die wij uiteraard nog niet wisten.

Ik vind het heerlijk om op het water te zijn, maar liever niet in de stromende regen en met windkracht 8. Toen we eenmaal vertrokken werd het gelukkig wel droog, maar het stormde flink door en dat zorgde ook voor behoorlijk heftige wateromstandigheden. Ondanks dat Vänern een meer is, is het zo groot dat het maar 7,5 keer in Nederland past. Dat betekent dat je net zoals op zee, de overkant niet kunt zien en dat het er heftig aan toe kan gaan op de boot. Op deze dag was er daarom bijna code rood afgegeven vanwege de weersomstandigheden. Gelukkig waren onze schippers oud vissersmannen en kon ik op ‘mijn bootje’ op het kleine achterdek staan waardoor ik mijn zeeziekte goed onder controle kon houden. Het was een wilde, barre tocht van bijna een uur, maar uiteindelijk komen we op een idyllisch onbewoond eilandje midden in het meer. “Welcome to Lurö!”

Dit eiland is echt weer een cadeautje voor het oog en het doet me enorm denken aan de vakanties naar Zweden vroeger. Om de dag goed te beginnen neem ik iedere ochtend een duik in het frisse meer (gevoelstemperatuur -36). We blijven 2 dagen op Lurö en leren daar nog meer over gevolgen van het Zweedse waterbeleid en klimaatverandering. Om het allemaal nog iets bijzonderder te maken, slapen we in een oude authentieke Zweedse vuurtoren. Verder genieten we op dit eiland van de ongerepte natuur en… jawel, een drijvende sauna! Oh! En ik geniet ook heel erg van een glaasje rode huiswijn waarvoor ik €13,- betaal, maar goed, het was het wel heel erg waard!

De laatste ochtend geven we, na de traditionele ochtendduik, een presentatie over alles wat we geleerd hebben en stappen we na de lunch weer terug op de boot. Dit keer een ontspannen tochtje met de zon op onze bol. Terug bij de busjes rijden we nog 2,5 uur terug naar Karlstad en eindigen we de excursie waar deze begon: de rivier. De excursie voelde alsof er een vakantie van 2 weken in drieënhalve dag gepropt was, maar wat een ervaring was dit! Niet alleen was het erg leerzaam, maar ook ben ik op plekken geweest waar je normaal gesproken écht niet zou komen. Ik kan dus wel weer zeggen: ben een tevreden mens.

Op donderdagavond kom ik terug van de excursie en na een erg leuk weekend vol met feesten en activiteiten mag ik weer 3 dagen strijden voor school. Ik noem het strijden want een week later staat het volgende tripje weer voor de deur en al die tripjes zijn leuk, maar dat betekent ook dat ik in korte tijd veel gedaan moet krijgen. Maar goed, ik klaag natuurlijk niet!

Na een aantal hectische dagen heb ik mijn koffer inmiddels weer ingepakt voor het tripje naar Noorwegen. Noorwegen stond, naast het noorderlicht, ook op mijn bucketlist, dus ik kan niet wachten. Een aantal van ons heeft op donderdag nog les, dus vertrekken we in de middag rond een uurtje 13:00. We zijn in totaal met 6 personen en ook nog allemaal Nederlands. Inmiddels hebben we met elkaar in korte tijd een hechte band gevormd. Niet omdat we allemaal uit kaaskoppenland komen, maar puur omdat het gewoon écht goed klikt, met iedereen! Kijk, hier zijn wij, erg lachen:

Op donderdagochtend haal ik met Wesley het busje op bij het verhuurbedrijf en doen we de boodschappen. Noorwegen schijnt erg duur te zijn en dus slaan we alle boodschappen (en alcohol) in Zweden in. De eerste dag zijn we eigenlijk vooral aan het rijden en overnachten we in een airb&b in het plaatsje BØ. Bij aankomst was het al hartstikke donker en hoewel het plaatsje wel een naam heeft, woont er volgens mij niemand. We moesten de auto langs de weg parkeren en vervolgens nog 250 meter lopen naar het huisje. Nadat we eerst bij een ander leegstaand huis probeerde in te breken, hadden we ons eigen huisje gevonden. Een super knus hutje, midden in het bos met natuurlijk een gezellige openhaard. De volgende dag was het in dit gebied helaas erg mistig dus mooie uitzichten lieten nog even op zich wachten, maar gedurende de dag klaarde het redelijk op.

Op vrijdag moesten we ook nog flink wat kilometers maken om in het Fjorden gebied te komen, maar hoe verder we Noorwegen introkken, hoe mooier het werd. Terwijl we via slingerende bergweggetjes langs steile ravijnen rijden, slooft de ene na de andere waterval zich uit. Het landschap wisselt zich af met gigantische meren en majestueuze besneeuwde bergtoppen. Het deed mij een beetje denken aan Milford Sound in Nieuw-Zeeland, wat natuurlijk ook alleen maar mooie herinneringen met zich meebracht.

Terwijl ik het landschap met open mond bewonder, verbaas ik mij ook over de wegenbouw en infrastructuur. Idyllische dorpjes staan tegen de bergwanden gebouwd en de wegen zijn verbonden met een enorm tunnel- en bruggennetwerk. Het lijkt wel alsof je door een sprookje rijdt.

We pakken het pontje naar de andere kant van het meer en een halfuurtje later komen we aan op bestemming. Dit keer een superluxe huisje mét jacuzzi, stromend water en een normaal toilet. Die dingen ontbraken namelijk bij onze vorige avontuurlijke overnachting. Vanaf het huisje, gevestigd in Kvam, bezoeken we terwijl het nog licht is een waterval in de buurt. Deze enorme waterval kletterde van een uitstekende rots af waardoor je er onderdoor kunt lopen. Hoewel je niet geheel droog overkomt, blijft het geweld van een waterval ongelofelijk indrukwekkend! Thuiskomend in het huisje kan de borrel beginnen en voeren we goede gesprekken in de jacuzzi. We proberen het rustig aan te doen, omdat er voor de volgende dag een flinke hike op de planning staat. Want ja… wanneer in Noorwegen…

Helaas moet ik eerlijk toegeven dat we toch iets te laat naar bed zijn gegaan. De volgende ochtend sta ik dus stiekem een beetje krokant op, maar die hike moet er natuurlijk komen! Het is tenslotte ook écht prachtig weer voor een hike. Het regent pijpenstelen, is zo’n 10 graden en het is windkracht 7. Zin in!! Wesley spreekt boekdelen op onderstaande foto...

Afijn, we verzamelen al onze moed, maken onze lunchpakketjes en gaan 1,5 uur later dan gepland op pad. Eenmaal aangekomen bij het startpunt van de hike maken we ons klaar voor de barre tocht. We hadden al gelezen dat het eerste uur het zwaarst zou zijn en daar is niets over gelogen. Het was een hele steile klim en we merkten dat we niet allemaal hetzelfde tempo aan konden houden. Omdat we ook wat later vertrokken waren moesten we helaas de keuze maken om dan maar op te splitsen. Voor de hike stond zo’n 7 uur en we wilden natuurlijk wel voor het donker terug zijn. Dus ging ik met Daphne en Wesley verder en zouden Roos, Janine en Eline een deel van de hike op hun eigen tempo doen en vervolgens omkeren.

Ik weet niet zo goed hoe deze wandeling zou moeten omschrijven, want het was vooral gewoon heel veel. Veel uitzicht, veel mooi, veel pijn, veel water, veel lachen, veel kou. Het eerste deel was inderdaad heel erg zwaar, maar toen wij eenmaal van de weg afgingen om de echte bergpaden te beklimmen, begon het echte werk pas. Omdat het zo nat was geweest, klommen wij letterlijk via mini watervalletjes naar boven en stonden we tot onze enkels in de drab en het water. Daarnaast was het zo stijl dat je echt met handen en voeten naar boven moest klimmen en daardoor was enige voorzichtigheid wel gewenst. Het verbaasde mij dan ook niet toen Daphne vertelde dat je vanaf oktober verplicht met een gids de berg op moet. Wel fijn om te weten, als je op 30 september die berg beklimt. Ja… De weg naar boven was even afzien, maar het maakte natuurlijk wel weer de avonturier in mij los en stiekem, vond ik het dan ook écht geweldig. Je schoenen hoef je tenslotte maar 1x nat te maken, daarna maakt het niet meer uit.

Na de enorme klim liepen we van bergtop naar bergtop en het uitzicht was werkelijk waar adembenemend. Inmiddels was het gestopt met regenen en waren we zo hoog dat we allerlei weersomstandigheden in het dal konden zien gebeuren. Van zware regenbuien, tot windstoten en opklaringen tot zelfs een regenboog. Wat is natuur tot prachtig!

Boven op de berg probeerden we zo veel mogelijk door te lopen om de tijd een beetje in te halen, maar vooral omdat wanneer we stopten met lopen, je zo snel afkoelde dat je maar beter door kon gaan. Deze wandeling gaat wel het boekje in als “mooiste ooit gelopen” en dat betekent dat het alle bergen in Nieuw-Zeeland heeft verslagen. Iets wat ik zelf zeker niet had verwacht.

Terwijl we urenlang van top naar top lopen, verveelt het ons geen moment. Af en toe stoppen we even kort om snel wat te drinken en te eten en gaan we weer door. Het was soms zoeken naar de juiste richting, maar de route stond redelijk goed aangegeven. Op een gegeven moment komen we bij het einde van de route en dat verbaast ons. Wij waren er namelijk van overtuigd dat we een rondje zouden lopen. We kijken op het bordje en zien dat we 12 kilometer hebben geklommen en geklauterd. Teruggaan was écht geen optie!

De moed zakt ons een beetje in de schoenen, maar gelukkig hebben we de achterblijvers de autosleutels gegeven en dus besluiten we via een andere route naar het dichtstbijzijnde dorpje te lopen om daar opgepikt te worden. Het feit dat er überhaupt een dorpje was, ging er bij mij eigenlijk al niet in. Als je zo hoog in de bergen bent en de hele dag niemand tegenkomt, dan vergeet je gewoon even dat er ergens in die prachtige omgeving, ook mensen wonen.

Na een poging contact op te nemen met de achterblijvers (zo noem ik ze maar even), beginnen wij aan onze afdaling. Natuurlijk was ik wel moe, maar ik zag het allemaal wel weer zitten en dus stappen we vrolijk door. Maar die motivatie was snel vertrokken. Na een halfuur steil naar beneden lopen, kunnen we eigenlijk niet meer verder. Wat is dat loeizwaar! Even een pauze inlassen dan maar. Gelukkig zijn we een aantal verdiepingen lager en is de wind hier een stuk minder.

Op een slakkentempo vervolgen we onze weg, maar we vallen en glijden steeds vaker uit en onze benen beginnen langzaam af te takelen. Je moet je eigenlijk voorstellen dat je 3 uur achter elkaar naar beneden traploopt. De berg omhoog was zwaar (dachten wij), maar dit was écht afzien. Ik moet letterlijk bij iedere stap mijn best doen om niet door mijn benen te zakken. Eenmaal beneden kunnen wij dan ook helemaal niks meer en waggelen we naar de dichtstbijzijnde weg. Zittend op een vuilnisbak, helemaal doorweekt, wachten we in de regen totdat we opgehaald worden. Dit moet er vast diep triest uit hebben gezien, maar omdat we het hadden gehaald, konden we inmiddels wel weer lachen.

Om het samen te vatten: de zwaarste, maar ook meest indrukwekkende hike die ik ooit gedaan heb. De Dronningstien hike is zeker bucketlistwaardig! Inmiddels snakte ik natuurlijk naar een koud pilsje, een warme douche, warm eten en een jacuzzi en dat is dan ook precies hoe we onze laatste avond hebben besteed.

Op zondag rijden we in een keer naar huis en genieten we wederom van prachtige landschappen. We eindigen onze reis traditioneel bij de Max. Niet te verwarren met McDonalds, want de Max is eigenlijk best lekker.

De conclusie luidt als volgt: het is echt ongelofelijk wat Noorwegen te bieden heeft en ik weet zeker dat ik terug moet. Zoals een wijs persoon ooit zei: “Noorwegen is echt Walhalla!”

Back to reality
Momenteel is het helaas geen Walhalla meer. Ik ben nu vooral heel erg druk aan het studeren en ik moet alles op tijd af hebben, want volgende week vrijdag komen mijn mannen op bezoek en daar wil ik natuurlijk iedere minuut mee doorbrengen! Ik kan niet wachten!

Tot de volgende weer!