Hallo weer!

Mijn laatste blog over Nieuw Zeeland alweer. Time flies when you’re having fun, deze cliché heeft het toch bij het juiste eind!

In mijn vorige verhaal was ik geëindigd in Wanaka. Deze plaats wordt gezien als een van de mooist liggende plaatsen ooit, en is ook bekend van de Wanaka tree. De boom groeit in het meer dat aan het plaatsje grenst. Waarschijnlijk de meest gefotografeerde boom van de wereld, of in ieder geval van Nieuw Zeeland. Genieten was het dus zeker in dit leuke stadje. Voordat ik deze plek verlaat sta ik om 02:30 op om een berg te klimmen, en daar boven op de zonsopgang te bekijken. Na een heftige klim van zo’n 3 uur worden we beloond met een prachtige zonsopgang en een geweldig uitzicht over Wanaka, het meer, de omliggende Alpen en gebergten en de rest van de omgeving! Het was ijskoud op de top, maar Roys Peak was het beklimmen waard!

Na Wanaka rijden we naar Queenstown. Ik had zo veel goede verhalen gehoord over deze plaats, dat ik hoge verwachtingen had. Gelukkig werden al mijn verwachtingen beloond, want wat een geweldige plek is dit! Het is letterlijk klein maar fijn, wederom gelegen aan een mooi meer. Er zijn overal barretjes en restaurants, en er is zo veel te doen! Queenstown is daarbij ‘capital of adrenaline of the world’. Dat betekent genoeg spannende activiteiten, en genoeg om je adrenaline weer te ‘updaten’. Ook niet geheel onbelangrijk, in deze stad is Fergburger gevestigd, en hier haal je de beste burger ter wereld!

Om de omgeving van Queenstown ook te ontdekken ga ik weer lekker mountainbiken. Met de fiets ga ik een dag op pad en eindig ik op opnieuw boven op een berg met een mooi uitzicht. Helaas moet je voor een dagje mountainbiken wel het comfortabele zitten opgeven voor de volgende 4 dagen, want deze zadels zijn uitermate oncomfortabel, en bij gebrek aan fatsoenlijke fietskleding moet ik daarna even pijn lijden. Maar goed, laten we maar zeggen dat het het waard was.

Vanaf Queenstown maak ik een 2 daagse trip naar ‘The deep south’. Te beginnen bij Milford Sound, een van Nieuw Zeelands fjorden. Het was ontzettend slecht weer, niet echt optimaal voor een boottrip. Echter door de regen ontstonden er overal watervallen. Honderden kleine waterstromen lopen als aderen van de rotswanden. Ik geloof dat Milford Sound altijd mooi is, en een heel verschillend gezicht heeft bij ander weer. Uiteindelijk alsnog dik tevreden, want het was prachtig! Leuk weetje: de filmmaker van Avatar, heeft zijn vliegende bergen, waar ze allemaal doorheen vliegen op draken etc, gebaseerd en geïnspireerd op Milford Sound. Nieuw Zeeland en haar film locaties, ze zijn overal!

Halverwege overnacht ik op een plek genaamd Gunns Camp. Waar behalve een lekker bed, niks is. Geen elektriciteit, verbinding of warmwater. Om te douchen maken ze hier een vuur onder een boiler, op deze manier kunnen we toch warm douchen. Deed me weer denken aan mijn tijd op de farm in Australië waar het ook zo primitief was. Na een goede nachtrust rijden we door naar het zuiden van het land waar ik de ferry pak naar het aller zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland; Steward Island. Ik was op de hoogte van de omstandigheden, en nam dus braaf een pilletje tegen zeeziekte. Maar goed ook, want deze overtocht was net een achtbaan! Dat gevoel dat je krijgt als je naar beneden gaat, die kriebel in je buik, wij noemen het ‘zweefzak’ maar ik weet niet of dat überhaupt een bestaand woord is. In ieder geval, de zweefzak was elke seconde aanwezig. Golven waren zo hoog, dat de boot letterlijk omhoog gelift werd, om vervolgens na een vrije val het water weer te raken. Je kunt je voorstellen hoe dankbaar ik was dat ik voorbereid de boot op ging, en gelukkig deed het pilletje goed zijn werk! Na een uur komen we aan op het eiland. Helaas heb ik maar een nacht en een halve dag te besteden hier en kon ik dus niet heel veel zien. Ik zie de pinguïns aan wal komen, en probeer ‘s nachts kiwi’s te spotten. Helaas zonder succes, maar ik kan toch zeggen dat ik ook in het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland ben geweest!

Na de trip mag ik weer terug naar Queenstown! Iedereen die ik ooit op mijn reis in Nieuw Zeeland heb ontmoet, zie ik weer in Queenstown. Omdat iedereen hier eigenlijk ongeveer een week zit kom je elkaar hier weer tegen. Dat maakt het natuurlijk een groot feest, en we maken goed gebruik van de locale bars en kroegen!

Uiteraard moet er ook nog wat gezien worden, en sta ik vroeg op om alweer een berg te beklimmen. Want dat is waar het om draait in Nieuw Zeeland. Bergen beklimmen. Na een gezellige avond in de cowboybar wordt ik een beetje krokant wakker, maar vanwege mijn tijdschema moet ik op deze dag de berg op. Met gezonde tegenzin start ik mijn zoveelste klim. 1.438 meter hoger bereik ik de top. 21 kilometer verder komt er een einde aan waarschijnlijk de zwaarste wandeling die ik in Nieuw Zeeland heb gemaakt. Het was enorm afzien, maar als ik na het klimmen neerkijk op omliggende bergen, in plaats van opkijk is het het allemaal waard. Ik kijk zelfs neer op de paragliders, en dan weet je dat je echt hoog zit! We zitten zo’n 2 uur lang op de top te genieten van het uitzicht. Daarna beginnen we vol goede moed en opgeladen energie aan de lange afdaling.

Mijn wandelschoenen heb ik volgens mij al sinds mijn voeten zijn uitgegroeid, en dat is al een tijdje geleden. Ik was dan ook heel erg verbaast toen ik aan het begin van de daling een blaar kreeg. Shit! Ik moest nog zeker 10 kilometer terug lopen, en had geen pleisters bij me. Wanhopig probeer ik maar op blote vloeten te lopen, maar ik wist niet wat erger was, en dus uiteindelijk toch maar weer die schoenen aangetrokken. Als we na een lange tijd aankomen bij het restaurant waar de wandeling begon vraag ik om een pleister. Vanaf hier gaat er ook een soort skilift terug naar de stad. In plaats van nog een hele stijle afdaling van een uur, en aangezien mijn voeten niet zo lekker meer gingen, vonden we dit wel een goed idee. Maar na het zien van de prijs voorzie ik mijn voeten toch van een aantal pleisters en bereid ik me voor op het laatste stuk. Tot dat de medewerkster van de gondola naar ons toe komt en zegt; weet je wat meid, ga maar met de lift, niemand zal jullie beneden controleren. Ze had zelf de wandeling ook gedaan en vond dat ik in heel veel pijn was. Ze had dus zo met me te doen dat ze ons allemaal gratis naar beneden liet gaan. Dat het alleen een klein blaartje op mijn teen was vertelde ik er natuurlijk niet bij. Ik kon mijn geluk niet op, deze persoon heeft mijn dag gemaakt! Wat een lieverd! Na dit avontuur heb ik maar weer geleerd dat ik de volgende keer pleisters meeneem, en dat mijn wandelschoenen aan vervanging toe zijn. Maar, de Ben Lomond track is ook afgevinkt!

Zo, voorlopig even uitgehiked! Tijd voor iets anders, iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou doen. De Nevis Bungy Swing. Waar ik als bang mietje Nederland verliet, blijf ik nu maar dingen doen waar ik voorheen niet eens aan durfde te denken. Geen idee waarom, ik heb er gewoon opeens zin in. Het zelf in de diepte springen ging me nog iets te ver, dus ik kies er voor om lekker te gaan schommelen. Op instagram staat ondertussen al een video, voor de geïnteresseerde. Ik kan er wel bij vermelden dat ik nog nooit zo veel angst heb gehad. Maar in de hoofdstad van adrenaline kon een activiteit als deze niet ontbreken. Heb ik er van genoten? Ja. Zou ik het nog een keer doen? Absoluut niet. Eens en nooit meer. Tenminste, geen schommel. Misschien durf ik uiteindelijk ergens in mijn leven misschien mezelf wel de diepte in te gooien. Ik heb dus geen idee waarom ik opeens het gevoel heb dat ik dit wil doen, het zal de adrenaline en ontlading wel zijn die het het waard maakt..

Van Queenstown naar Mount Cook. Mijn voeten hebben even de tijd gehad om te herstellen, dus het is tijd voor de volgende! Mount Cook is de hoogste berg van het land, en in de omgeving zijn dus genoeg hikes! Helaas verblijf ik hier ook maar 1 nacht, en loop ik alleen de Hooker Valley track. Voor de afwisseling een keer een makkelijke wandeling, zonder klimmen en zweten, maar wel met mooie uitzichten. We lopen naar de gletsjer en zien de ijsbergen drijven in het gletsjerwater. Blijft bijzonder!

De volgende dag moet ik deze omgeving helaas weer verlaten. Maar ik ruil hem in voor een andere prachtige plek. Peel forrest. Ik laat me weer een paardentour verkopen. Schijnbaar is dit dé plek om te rijden voor ervaren ruiters, en wat is er nou beter dan de omgeving te paard ontdekken. Dat dacht ik dus ook, en dus wordt ik ‘s ochtends vroeg opgehaald. Zo blij als een kind was ik weer, het was al een tijd geleden dat ik een paard überhaupt van dichtbij gezien had. Heerlijk 2 uur gereden, door rivieren, gecrosst door de bossen en natuurlijk ook genoten van het uitzicht. Het paardenmeisje in mij was ook weer tevreden gesteld en ik kon me geen beter begin van de dag voorstellen!

De bus haalt ons op en we vervolgen de reis naar het eindstation, Christchurch. De meeste mensen vliegen vanaf hier naar verschillende locaties. Tijd om weer afscheid te nemen dus! Met mijn beste Duitse vriendin ga ik nog even lekker uit eten, voordat ze de volgende dag op het vliegtuig stapt. Ook van de rest moeten we afscheid nemen en maar beloven dat we elkaar opzoeken.

Christchurch is meerdere keren, en voor de laatste keer in 2011, getroffen door aardbevingen. Wonder boven wonder zijn er geen slachtoffers gevallen, maar de hele stad lag in puin en ze zijn nog steeds druk bezig met dat opnieuw opbouwen. Heel creatief hebben de locals In plaats van in gebouwen, hun winkeltjes en barren in containers gestopt om de boel toch draaiende te houden. Ook al is het niet veel, het is toch genoeg, en het is bijzonder om de stad na zo’n ramp te zien.

Vanuit Christchurch ga ik voor 3 dagen naar Kaikoura. Bekend om het onderwater leven, walvissen en dolfijnen, seafood, en visserstrips. Kunnen jullie al raden wat ik hier gedaan heb, zwemmen met dolfijnen, gaan vissen met de locals, en natuurlijk mijn eigen gevangen verse vis gegeten. We vangen ook Crayfish, wat tevens de letterlijke Maori vertaling is van Kaikoura. Crayfish is eigenlijk een soort kreeft, maar dan zonder de grote scharen. Ook deze koken en eten we onder het genot van een glas heerlijke Nieuw Zeelandse wijn.

Het zwemmen met dolfijnen was heel bijzonder. Deze dieren zijn ongelofelijk interactief en nieuwsgierig. Wanneer je in het water geluiden maakt trek je hun aandacht. Als je rondjes draait of iets anders interessants doet doen ze met je mee. Zo had ik letterlijk een dolfijn om me heen draaien. Alsof we samen aan het dansen waren. Ze komen dichtbij genoeg dat je ze aan zou kunnen raken, maar dat doe je natuurlijk niet. Het was ongelofelijk, dit zijn wilde dieren in hun natuurlijke omgeving. Het waren er zeker 200, jong en oud, groot en klein, ook baby’s. Echt een hele bijzondere ervaring, en voor vele een droom die uitkomt. Onderweg zien we ook zeearends en zeehondjes. Als bonus mocht ik ook nog eens met de dolfijnen zwemmen bij zonsopgang, dit maakte het natuurlijk helemaal af!

Zwemmen met dolfijnen was de perfecte manier om mijn tijd in Nieuw Zeeland af te sluiten. Ik pak een bus terug naar Christchurch en vlieg vanaf daar naar Bangkok. Sterker nog, ik zit in het vliegtuig as we speak. Tijd voor een heel ander continent met een hele andere cultuur. Ik laat het welvarende, prachtige Nieuw Zeeland weer achter me. Deze plek heeft ook, net als Australië, mijn hart een beetje gestolen. De mensen zijn geweldig, het landschap divers en prachtig! Ik zou zeker overwegen om hier nog eens terug te gaan, is het niet voor een familie bezoek, dan is het wel om opnieuw te genieten van de ongerepte natuur op het Zuidereiland en de mooie stranden in het noorden. Ik kan zeggen dat ik alles heb gezien wat ik wilde zien in dit land en zit dus voldaan in het vliegtuig.

Mijn reis in Azië start in Thailand en we zullen zien waar deze eindigt. Eerst maar eens goed genieten in Bangkok, waar mijn vriend me komt opzoeken. Na ruim een jaar wordt het hoog tijd om elkaar maar weer eens te zien. Iets om enorm naar uit te kijken!

Jullie horen weer van me!