Dit verhaal gaat vooral over mijn familie bezoek in Auckland! Ze hebben enorm veel voor me betekend in die paar dagen, en ik heb er zo’n sterk gevoel bij, dat ik toch besloten heb om het even apart te delen. Ik schrijf hier tenslotte mijn hele reisverhaal, en ook deze bijzondere ontmoeting was een deel van mijn reis.

Na een geinige kerst, een prachtig oud en nieuw, en een paar vriendenreünies in Melbourne, vlieg ik naar Auckland, Nieuw Zeeland.

Wat een reis... Mijn vluchten zijn lekker goedkoop, maar daardoor zit ik wel 5,5 uur te wachten op een mini vliegveld.. Daarbij kon ik al niet online inchecken, en bleken mijn tickets op het vliegveld ook niet helemaal te kloppen. Stress stress stress, maar ik mocht mee. 36 paspoort controles, en 7 bagagechecks verder kon ik door de douane. Uiteindelijk was het gelukkig een prima vlucht en geheel volgens tijdschema landen we in Auckland. De spanning om mijn familie te ontmoeten was behoorlijk aanwezig, maar ik had er ook heel veel zin in!

Ieder gestrest persoon in het vliegtuig staat meteen op, en we wachten vervolgens nog zeker 15 minuten. Ik moet altijd een beetje lachen, alsof het sneller gaat als het halve vliegtuig gaat staan.. Ik bleef daarom ook nog even lekker rustig zitten! Opnieuw door alle douanes.. en omdat ik de afgelopen 30 dagen met planten heb gewerkt, willen ze perse mijn schoenen zien.. prima, ik haal ze wel uit mijn tas, dan kunnen jullie even met 6 ogen mijn schoenen bestuderen..

Goed, wederom mocht ik er weer doorheen, en ik ben officieel in Nieuw Zeeland! Woehoeee! Nu opzoek naar mijn familie.. hoe zien ze er eigenlijk uit..? Waar zouden ze staan? Waar moet ik überhaupt heen? Ik probeer de WiFi te ontvangen om Aroha te kunnen bereiken, maar dat is ook allemaal lastig.

Uiteindelijk zie ik een vrouw heeeeeeel enthousiast naar me zwaaien.. dat kan er natuurlijk maar 1 zijn! Aroha, Shiobahn en Stephen halen me op van het vliegveld. Ze brengen me naar het hostel en we spreken de volgende dag af voor een toeristen rondje Auckland! Het voelde meteen al zo vertrouwd, terwijl ik al deze mensen nog nooit eerder in mijn leven had gezien.

Aangekomen in mijn kamer is het eerste wat ik doe voordat ik naar bed ga, het checken van de lakens en matras op gevaarlijke spinnen en ongedierte en wie weet wel slangen. Maar dan besef ik dat ik niet meer in Australië ben. Hier in Nieuw Zeeland is er geen dodelijk dier, niks, noppes, nada. Dat is weer een meevaller.

De volgende dag is ook ‘Ome Koos’ er bij, de broer van mijn opa. 89 is de man, 27 maart wordt hij 90. Toch zie ik zelden mensen zo genieten als hij! En zo geniet hij ook van een enorm stuk Hollandse appeltaart bij de dutch delights. Hier geniet ik ook eindelijk weer van een kroket, bitterballen, frikadellen, vlammetjes en kaassoufflés. Na bijna een jaar kon ik eindelijk weer een lekkere klassieke Hollandse bittergarnituur naar binnen werken! Smullen geblazen!!

Na deze heerlijke traktatie slepen ze me door alle highlights in Auckland! Vervolgens schuiven meer familie leden aan voor een gezamenlijk diner! Hier zie ik opnieuw Jackie, die met ome Koos wel eens in Nederland is geweest. Ik ontmoet ook Jesse en Jordan. Allemaal familie, ik geloof een soort van achter achter neven en nichten, ooms en tantes... Het is erg gezellig die avond, en ik vind het fantastisch dat ik ze allemaal heb mogen zien! Het voelt allemaal heel natuurlijk, we hebben het over van alles en nog wat, alsof we al jaren bij elkaar over de vloer komen.

Ome Koos zit naast me, ik zeg hem sarcastisch dat hij wel zijn sla op moeten eten. Waarop hij me verward aankijkt en zegt: ‘vind je mij op een konijn lijken?’ HAHAHAHA! Ja, die humor herken ik wel, en het feit dat ie geen sla eet ook, dat deed opa ook maar zelden. Een echte levensgenieter is het nog steeds. Hij is trots en dankbaar, iedere morgen als hij opstaat. Hij verteld me dingen over vroeger, over opa, maar ook over de rest van de familie. Vele mooie herinneringen die hij koestert. Ik vind het geweldig om het met hem hierover te hebben, en ik zie dat hij ook geniet! Na het diner vind ik het meteen al jammer dat ik niet vaker even langs kan gaan. Want wat een fantastische familie heb ik aan de andere kant van de wereld!

De dag daarna ga ik nog met een paar familie leden naar een marktje, en spenderen we de rest van de dag op het strand. Dan, na een dagje ‘vrij’ wordt ik nog één keer uitgenodigd voor een familie diner. Met een bootje gaan we naar de andere kant van Auckland en eten we heerlijk Thais! Ome koos was een beetje beteuterd, want hij kan zijn paspoort niet meer verlengen, en dat betekent dat hij niet meer buiten Nieuw Zeeland kan reizen. Voor de laatste keer hebben we het over familie blunders en verteld hij me zijn verhalen. Wanneer hij zegt dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we elkaar zien, krijg ik een brok in mijn keel. Dit is echt onbetaalbaar, ik ben zo blij dat ik hem heb leren kennen. Hij heeft echt mijn hart gestolen. Het is heerlijk om te zien dat hij nog zo aan het genieten is, en uit kleine dingen zijn geluk haalt!

Een onvergetelijke ervaring, mensen ontmoeten die je nog nooit eerder hebt gezien, en dan toch direct het familie gevoel hebben. Ik ben ze ongelofelijk dankbaar! Wat een geweldige familie heb ik!