Het is wéér veel te lang geleden, en dat betekent dat ik veel te ver terug moet denken aan alles wat ik weer heb meegemaakt. Maar ik zal proberen mijn slordige aantekeningen om te toveren tot een verhaaltje.

In Darwin ontmoeten we onze 2 nieuwe reisgenoten. Een Franse jongen zat bij ons in hetzelfde hostel, en een andere Fransman halen we op van het vliegveld. Onderweg naar onze eerste stop leren we elkaar beter kennen. Op aanrader hebben een Jumping crocodile tour geboekt. Wat een kans om deze machtige dieren van dichtbij te bekijken. Deze wilde krokodillen weten natuurlijk wat er aan de hand is, en komen dus ook erg dichtbij de boot. De rangers voeren ze Buffalovlees, om dat te pakken moeten de dieren uit het water springen. Dit is blijkbaar een absoluut natuurlijke handeling voor ze, omdat ze op deze manier bijvoorbeeld ook vogels uit overhangende bomen en takken vangen. Zoutwater krokodillen zijn, in tegenstelling tot de zoetwater krokodillen, extreem agressief. Deze dieren wil je dus absoluut niet zomaar tegen komen. Wat een indrukwekkende wezens! Na de tour, die een uur duurde, gaan we nagenietend verder met onze reis.

Het was deze dag bloedheet en dus moesten we even stoppen bij Berry Springs. Een stromende beek die uitloopt in een diepe plas. Na een lekkere plons vervolgen we onze reis naar Litchfield. Dit National park schijnt nog mooier te zijn dan Kakadu en niets is minder waar. Anders dan Kakadu vind je in Litchfield veel meer rust en minder toerisme, waardoor de natuur wat ongerepter blijft, en wij daar meer van kunnen genieten. Het park bied wandelingen, klimmen en wederom watervallen en gorges. We spenderen een hele dag in het park en kamperen ‘s avonds op een rest stop. Binnen de parken is het namelijk niet toegestaan om te kamperen, en op de route is helaas niets anders.

Dat is ook de reden dat we via de Gibb River Road doorsteken naar de westkust. 660 km onverharde weg, alleen voor 4wheel drives, leek ons een onwijs goed idee. De weg gaat dwars het prachtige Kimberley gebied heen en verbind de stadjes Kununurra en Derby. Na voor bijna een week eten, water en brandstof te hebben ingeslagen, beginnen we aan de uitdaging. Het was verschrikkelijk. De weg was zo slecht dat je in de auto geen normaal gesprek kon voeren, laat staan naar de muziek luisteren. We passeren verschillende mensen met autopech en compleet gescheurde banden. Eventjes twijfelden we nog, maar we zijn toch maar doorgereden, en het was het waard! Het wegdek werd na een kilometer of 100 beter, en de omgeving maakt een hoop goed. In plaats van kamperen langs de weg, kom je op plekken midden in de natuur. Overal zijn watervallen, rivieren en beekjes waar je kunt zwemmen. Echter zitten ook hier krokodillen. Gelukkig zijn het meestal zoetwaterkrokodillen, en die zijn dus absoluut niet agressief. Zo zwemmen ik in een beekje, en zie ik op 5 meter afstand een kleine krokodil liggen. Ik hou hem in de gaten, en hij mij. We leven nog lang en gelukkig.

We doen 5 dagen over de Gib, en stoppen bij nog meer prachtige watervallen, mooie kampeerplekken en uitdagende wandelingen! Het Kimberley gebied is adembenemend en we hebben dus geen moment spijt van de keuze.

Na de Gibb River road rijden we in een keer door naar Broome. Onderweg ontmoeten we Ty en Carlos, ze wonen in Broome, en we worden meteen uitgenodigd voor barbecues en feesten. Op deze feesten ontmoeten we nog meer mensen. Het is een gezellige boel in Broome, iedereen kent iedereen. Ons kent ons. Na ons verblijf 2x te hebben verlengd, is het echt tijd om door te gaan. Vanaf nu reizen we langs de kust naar Perth.

In Karijini, wat tot nu toe mijn favoriete National park is, blijven we 3 dagen. Hier wandel en klim je jezelf naar beneden, om bij idyllische plekken te komen, waar je meteen je oververhitte lichaam in ijskoud water kunt gooien. Vervolgens kan je soms wel kilometers zwemmen en genieten van de prachtige natuur. Een andere manier dan klimmen en zwemmen is er niet, en helaas heb ik dus niet echtfoto’s kunnen maken. Ik kan ook niet met woorden beschrijven hoe fantastisch mooi dit park is.

De westkust heeft op mij al indruk gemaakt, en dan was ik nog niet eens in Exmouth geweest. Daar waar je moet zijn om het oceaanleven te spotten. Exmouth zelf is niks, het stadje is pas gebouwd in 1964 en heeft dus absoluut geen rijke geschiedenis. Toch staat Exmouth ook hoog op de favorieten lijst. Bij aankomst zitten we te lunchen op het strand. In de verte zie ik dolfijnen jagen op vliegvissen, ik zie schildpadden zwemmen en walvissen uit het water springen. Ik ben meteen verkocht. We boeken een ‘Swimming with humpbackwhales tour’. Een totaal verzorgde cruise van ‘s ochtends vroeg tot het einde van de middag. Met mijn pillen tegen zeeziekte op zak, stap ik aan boord. We beginnen met ontbijt en lopen de veiligheidsprocedures door. Er vliegt een klein vliegtuig over het gebied om voor ons de dieren te spotten en de coördinaties door te geven. Al snel krijgen we een bericht dat er een walvishaai gespot is. De grootste vis ter wereld, en hoort daar eigenlijk helemaal niet meer te zijn rond die tijd. We hebben dus heel veel geluk en mogen met deze joekel het water in. Omdat de boot niet te dichtbij mag komen worden we in het water gedropt, en vaart de boot weg. Een van de begeleiders heeft een waterbestendige walkietalkie, de ander een camera. Via de walkietalkie krijgen we van het vliegtuig te horen welke richting we op moeten zwemmen. Bijvoorbeeld: 20 meter oost. En daar gingen we allemaal, zo hard mogelijk. Omdat je in de open oceaan zwemt valt dit nog niet mee.. En dan hoor ik: hoofd in het water! Zodra ik onderwater ben, voelt het als een totaal andere wereld. Terwijl de walvishaai voorbij komt mogen we met de vis mee zwemmen. Het was alsof ik in een natuurfilm geplakt was, het maakte me sprakeloos. Zo fantastisch, zo mooi! Mijn dag kon al niet meer stuk, of we nou nog bultruggen zouden spotten of niet, ik vond het mijn geld al waard. Na een half uur gevaren te hebben spotten we ook bultruggen! Deze zoogdieren zijn een stuk sneller, en dus hadden we een paar gefaalde pogingen om met ze te kunnen zwemmen. Maar uiteindelijk ook de bultrug kunnen zien. Niet één, niet twee, nee er kwam een hele family met escort voorbij. Een stuk of 5 gigantische walvissen zwemmen onder mij door. Wat een onvergetelijke ervaring!! Het was fantastisch!

Na Exmouth gaan we door naar Shark Bay, Shell Beach en Monkey Mia. We overnachten op een onwijs mooie plek. Boven op een kliff, met uitzicht over zee en verschillende stranden. Deze omgeving staat bekend om de mooie stranden en de dolfijnen. Dolfijnen hebben we dan ook in veelvoud gezien, en ook van de stranden heb ik natuurlijk heerlijk genoten. Shell Beach moet nu mijn favoriete strand zijn. Zoals de naam al speculeert, bestaat dit strand uit alleen maar hele kleine schelpjes. Hierdoor is het water ongelofelijk helder. Omdat Shell Beach een baaitje is, komt er niet veel vers zeewater bij. Hierdoor is het water 2x zo zout als normaal, en kan je er dus lekker dobberen. Het was onwijs genieten, en echt weer eventjes relaxen.

Na deze kleine vakantie in de vakantie gaan we door naar Kalbarri. Een ander National Park met verschillende kliffen, waar de rivier gezigzagd doorheen stroomt. Hier bevind zich the nature window, een echte trekpleister voor toeristen. Wij moesten daar natuurlijk ook even een bezoekje brengen. Het zelfde geld voor Carnavon, waar je kunt sandboarden. Een must-do.

Onderweg naar de eindbestemming stoppen we nog bij het Pink Lake. En ja, dit meer was heel erg roze. Alweer een verrassing van de natuur. Door zout en mineralen is dit gehele meer roze gekleurd, en dit maakt het een populaire bestemming voor fotoshoots. En dan is het tijd voor onze allerlaatste stop, de Pinnacles dessert. Een mini woestijn, waar rotsachtige formaties uit de grond komen. Alweer een erg bijzonder gezicht.

Langs de gehele westkust kamperen we op prachtige plekken. We zien wildlife, slangen, haaien, walvissen, reptielen en allemaal andere dieren waarvan je het bestaan niet wist. De westkust heeft onwijs veel indruk op me gemaakt. Wat een prachtige natuur, zo ongerept en krachtig. Het land blijft me keer op keer verassen.

Aangekomen in Perth zijn we na lange tijd weer terug in de beschaving. Ik geniet even van de stad, en we blijven dan ook 4 dagen hangen. Perth is een leuke stad, niet te groot, maar heeft alles wat je nodig hebt. Er zijn gezellige barretjes, goede koffie en genoeg winkels. Daarna nemen we afscheid van onze Franse medereizigers, en rijden Sophie en ik door naar Mandurah. Hier wonen 2 kennissen van Sophie en mogen we gratis verblijven. Mandurah ligt 50 minuten ten zuiden van Perth en is de 2e grootste stad van Western Australia. De mensen bij wie we wonen zijn echt te gek! Ze nemen ons mee uit eten, naar de brouwerij en andere uitjes. Ze helpen ons met alles, bieden aan om ons op te halen, en maken zelfs onze woning schoon. Allemaal gratis en voor niks, echt Australisch, zo hartelijk en gastvrij. Ik zit hier dus weer helemaal op mijn plek! Helaas heb ik nog geen goede baan kunnen vinden, maar dat komt ook wel goed. Ik moet namelijk weer even gaan sparen want 3 januari vlieg ik naar Nieuw Zeeland voor het volgende avontuur!

Met een voldaan gevoel kijk ik terug op een lange roadtrip die in Melbourne begon!

Ik laat later weer wat van me horen, want het werkende leven is toch niet zo interessant!

Daaaaagggg!!