L A P L A N D

Het verhaal liet even op zich wachten en ik heb al het een en ander laten vallen op social media, maar wat een ongelofelijke reis heb ik weer achter de rug. Lapland staat al een tijdje op mijn bucketlist en dit tripje heb ik bijna aan het begin van mijn minor al geboekt dus ik heb er lang naar uit mogen kijken.

Hoge verwachtingen dus, maar ik kan jullie vertellen dat Lapland al mijn verwachtingen heeft overtroffen. Daar gaan we!

Hoewel de reis naar Zweeds Lapland ging, stond ons toch eerst een busreis van maar liefst 23 uur te wachten. Niet dat ik daar nou zo veel zin in had, maar ik zag er eigenlijk ook niet echt tegenop. Ik had wel zin in 23 uur lang verplicht niks doen. De bus vertrekt om 17:00 en we stoppen een paar keer voordat we de laatste “nachtstop” hebben. Daarna is het dus de bedoeling dat je gaat slapen en de volgende ochtend een paar honderd kilometer verder weer wakker wordt. Onderweg zien we het landschap langzaam veranderen en er lijkt met het uur meer sneeuw bij te komen. We merken ook al snel dat het daglicht steeds minder lang aanwezig is, want als ik de volgende ochtend wakker wordt, kan ik slechts een paar uurtjes genieten van het mooie uitzicht om ons heen. Bijna aangekomen op bestemming zien we rendieren en elanden de weg oversteken, dat ziet er veelbelovend uit!

We komen zoals gepland om 16:00 de volgende dag aan in Björkliden. We slapen in 5 persoons hutjes met een eigen keuken. Onderweg hadden we al boodschappen gedaan, dus we konden lekker zelf koken. Deze dag geen activiteiten meer en na een welverdiende borrel is het bedtijd.

De volgende dag staan we vroeg op en bezoeken we Kiruna, een klein plaatsje ongeveer 1,5 uur van ons verblijf vandaan. Kiruna draait om de ijzerindustrie en het oude stadje is vanwege het bereik van de mijn verplaatst naar een andere locatie. De infrastructuur is dus erg nieuw en daardoor ontbreekt het er nog aan sfeer. Het oude Kiruna staat een paar kilometer verderop en is inmiddels echt een spookstad geworden.

Na het stedentripje gaan we door naar de husky’s waar we eerst een halfuurtje rondkijken. Deze honden lopen ook mee aan behoorlijk serieuze kampioenschappen in Alaska en zitten dus bomvol energie. Alles wat ze willen is rennen, zo hard mogelijk. Terwijl ik toe kijk hoe de slee achter de husky’s bevestigd wordt, krijg ik de vraag of ik “even wil helpen”. Natuurlijk, met plezier! De medewerkster (achteraf gezien een Nederlandse) vraagt of ik de voorste husky’s even in bedwang wil houden zodat ze niet wegrennen... Stuk voor stuk waren ze allemaal echt ongelofelijk lief, maar ik stond daar wel in mijn eentje voor een kudde husky’s die er het allerliefst zo snel mogelijk vandoor gaan. Ik vond het maar een hele verantwoordelijkheid, maar gelukkig, geen kudde ontsnapt.

De eerste groep vertrekt met de slee en ondertussen bezoeken wij de puppy’s (!!!!) en warmen we op bij het kampvuur. Daarna hijsen we onszelf in een Eskimopak en mogen we eindelijk mee op de slee. Zodra de husky’s doen waar ze goed in zijn, worden ze meteen doodstil, en zo slingeren we op een slee door de adembenemende natuur van Lapland, met alleen het geluid van knisperende sneeuw op de achtergrond. Uniek!

Wanneer we daarna thuis aankomen, is het alweer donker. In het hoge noorden heb je maar een paar uurtjes daglicht en tijdens dat licht komt de zon ook niet echt op. Dat betekent wel dat je een paar uur lang naar een prachtige roodgekleurde zonsopgang en -ondergang zit te kijken. De keerzijde van dat moois is dat het wel erg desoriënterend is. Om 14:00 is het gewoon weer pikdonker en vraag je je af of je al moet gaan koken. Gelukkig was het tijdens ons verblijf precies volle maan en deze scheen zo fel, dat het op een heldere nacht bijna net zo licht is als overdag.

Nu we in Lapland zijn, hebben we natuurlijk ook een missie. Het noorderlicht! En dus klimmen we iedere avond de enorme berg op om op jacht te gaan. Het was de eerste dagen erg bewolkt en daardoor waren we wel een beetje sceptisch, maar met de maan die de omringende bergen verlicht, was het sowieso al een zeldzaam en adembenemend plaatje. De eerste avond blijven we staan en wachten totdat onze laatste teen bevroren is. Helaas, niets meer in de lucht dan wolken. De weersvoorspelling voor de rest van de week was ook niet bepaald gunstig, maar we bleven het natuurlijk proberen. De hele dag door manifesteerden we erop los en toen het ineens op een avond een beetje leek op te klaren, stormden we naar boven. Het was -16 en het waaide daarbij hard, maar de wolken maakten plaats voor de sterren en de Aurora voorspellingen waren goed.

Dus daar zitten we weer, met zijn 5en op rijtje boven op die berg in Lapland, zoekend naar een streepje groen. En daar was het hoor! In de verte ontstaat een kleine groene waas en na een paar minuten verdwijnt het weer. Het is zo bijzonder hoe de lichtscheuten zich uit het niets een weg banen door de sterrenhemel en dan zomaar weer verdwijnen. Het was een waar schouwspel en het wordt steeds meer en meer en uiteindelijk rijkt het letterlijk van de ene naar de andere horizon. Het golft en danst kleurrijk door de lucht en op het hoogte punt bestrijkt het zowat de hele lucht! Het is werkelijk waar ongelofelijk.

Om dit moment nog even af te toppen: terwijl we naar boven staren, worden we ook nog eens omringt door kuddes rendieren. Ik kon het allemaal niet geloven en het gekke is, 2 keer knipperen en de hele show kan zomaar ineens weer verdwenen zijn. Dat geeft ook aan hoe zeldzaam dit fenomeen is en des te dankbaarder ik natuurlijk ben!

De volgende dag ga ik met Daphne op avontuur en hiken we door de prachtige omgeving langs bevroren watervallen en ijskoude meren (gek genoeg nog niet bevroren). We hadden een leuke route uitgezocht, maar na ongeveer een uur te doen over 2 kilometer, besluiten we dat het waarschijnlijk geen goed idee is om de route van 8 kilometer af te maken. Zeker omdat het maar kort licht is en gezien de enorme hoeveelheden sneeuw, is het moeilijk om het pad te onderscheiden van de wildernis. We deden er zo lang over omdat je bij ongeveer iedere stap, tot je knieën in de sneeuw zakt. Dat is natuurlijk leuk en we waren er goed op gekleed, maar het is nou eenmaal loodzwaar.

Niet getreurd! Want we nemen gewoon een alternatieve route en we komen misschien op nog wel mooiere plekken dan oorspronkelijk de bedoeling was, waarbij we bevroren rivieren oversteken en genieten van de prachtig door de zon gekleurde horizon, een theetje en Daphnes inmiddels bevroren water.

Een van de volgende excursies tijdens deze trip was de Artic survival course en deze stond de volgende dag op het programma. Vuur maken (zonder aansteker natuurlijk), ijsvissen en hutten bouwen. Écht wat voor mij! Aangekomen bij het verzamelpunt gaan we voor de zoveelste keer, de berg op (zucht). In deze ochtend leren we alles wat je nodig hebt om te overleven in Lapland, als je niks hebt.

Na deze cursus mag je je eventueel ook inschrijven voor nacht survival. Deze nachtactiviteit ging al een paar weken door mijn hoofd heen, maar op de een of andere manier, hield iets mij toch tegen. ’S Nachts op zoek naar takken om een hutje te bouwen en daar dan in zulke weersomstandigheden in slapen leek mij denk ik gewoon te heftig. Maar ik kon het ook niet loslaten en toen zei Janine in eens: “Maar Anne, dat moet jij toch gewoon doen?” En toen dacht ik inderdaad: “Ja, dat klopt” en als ik het niet gedaan had, had ik spijt gehad. Dus ik besluit op het allerlaatste moment, dankzij Janine, om mij toch aan te melden. Wesley besluit ook dat hij wel mee wil en dus gaan we samen op avontuur in de wildernis van Lapland.

Nadat we ons de hele middag mentaal voorbereiden gaan we ‘s avonds naar het verzamelpunt waar we onze spullen ophalen. Inmiddels voelde ik me eigenlijk best wel gespannen en ik had het de hele dag eigenlijk koud gehad, waardoor ik er steeds meer tegenop begon te zien. We krijgen alles wat we nodig hebben. Van mes en vuursteen tot slaapzak. Daarna gaan we helemaal bepakt op pad. Je raadt het al… Eerst weer die berg op... (pffff). Na een klein uurtje door een sneeuwstorm te wandelen, met een aantal stops (zodat je niet gaat zweten), hebben we een plek gevonden om het kamp op te slaan. Zweten is in deze omstandigheden absoluut een boosdoener en daarom nemen we genoeg pauzes om op adem te komen en je lichaamstemperatuur weer op pijl te krijgen. Wesley en ik bouwen samen een hut en we zoeken eerst naar een geschikte locatie, vooral rekening houdend met de behoorlijk sterke wind. Al vrij snel vinden we daarna een aantal afgebroken takken/boompjes welke we gebruiken voor de constructie van onze hut. Ja, we bouwen echt een hut met takken en een zijltje, op grote hoogte in een sneeuwstorm in Lapland. En ja, we gaan daar ook in slapen. Nu ik dit aan het opschrijven ben, besef ik hoe raar het klinkt. Maar een avontuur, was het zeker! Na het frame gebouwd te hebben beginnen we met het uitgraven van de sneeuw en het zekeren van het zijl. Daarnaast gebruiken we rendiervacht om de grond waarop we slapen te isoleren en maken we nog een muur van sneeuw om de wind een beetje te dempen.

De hut bouwen was nog niet eens het moeilijkste deel. Ik gok dat we na 2 uurtjes wel een leuk opstekje hadden gebouwd. De grootste uitdaging was vooral droog blijven en het niet zweten. Want nat is kou, en kou is wel het laatste waar je op zit te wachten. We hadden wel extra lagen meegenomen, maar de hut was net groot genoeg om in te liggen en als je met je huid de sneeuw aanraakt, word je natuurlijk ook nat. We wurmden ons dus 1 voor 1 in de hut en al liggend proberen we onszelf uit ons skipak te krijgen, zonder dat de spullen nat worden. Toen we eenmaal lagen, was het eigenlijk nog niet eens zo heel oncomfortabel.

Het geluid van de sneeuwstorm heeft me zowat de hele nacht wakker gehouden, maar het was in ieder geval niet koud. Mijn enige angst was de vraag of ons hutje de harde wind zou overleven en dus ga ik mijn hoofd steeds na wat we hebben gedaan om de hut te verstevigen, totdat ik tot de conclusie kom dat het bijna onmogelijk is dat deze hut het gaat begeven.

Met die troostende gedachte, dacht ik dat ik wel in slaap ging vallen, maar toen kwam het volgende probleem: ik moest plassen. En dan begint de uitdaging van niet nat worden en jezelf in een skipak hijsen weer helemaal opnieuw. Na het 2 uur uitstellen, besluit ik dat ik echt de kou moet gaan trotseren, maar toen dat eenmaal gelukt was, kon ik wel lekker in slaap komen.

We worden om 06:00 gewekt waarna we de hut afbreken, onze spullen pakken en een vuurtje maken om de nacht te bespreken. Daarna lopen we weer terug naar basecamp. Eenmaal beneden aan de berg, komt de adrenaline los en sta ik te kijken van waartoe we eigenlijk in staat zijn. Weer even terug naar 0 is echt verfrissend, letterlijk en figuurlijk in dit geval.
Ik realiseer me dat zoveel dingen overbodig zijn.

Tijdens ons verblijf bezoeken we ook de inheemse Sami. Zij hebben vanuit hun cultuur een bijzondere band met de rendieren en hier krijgen we ook de kans een paar tamme rendieren te voeren. Super bijzondere beesten ook en nog bijzonderder hoe deze cultuur al jaren verbonden is met deze dieren.

Onze overige vrije tijd brengen we vooral sleeënd door, want we hebben een aantal sledes gehuurd en Björkliden is een wintersportresort, dus dat betekend genoeg om vanaf te sleeën. Plezier gegarandeerd! ’s Avonds eten we gezellig samen, drinken we glühwein en gaan we naar de sauna, waarna je een lekkere verfrissende duik in de verse sneeuw neemt. We zijn het leven aan het leven!

Lapland is echt een magische plek. Daar boven de poolcirkel krijg je te maken met extreme weersomstandigheden, maar toch word je geconfronteerd met ongelofelijke kalmte. Het is een compleet andere wereld, en ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar het is alsof de tijd daar stil staat. Ik ben zo ongelofelijk dankbaar dat ik dit heb mogen zien en besef ook hoe bijzonder het is dat ik een paar jaar na mijn reis door Australië en Nieuw-Zeeland, letterlijk het andere uiterste van de wereldbol heb mogen aanschouwen. Allemaal behoorlijk overweldigend en echt waanzinnig.

Op de terugweg betrapte ik mijzelf er ook op dat ik bijna emotioneel werd bij de gedachte dat het er alweer op zat. Maar ik had gelukkig weer een volle 23 uur om het allemaal te verwerken. De terugweg verliep helaas wat minder soepel. Het was ontzettend slecht weer en vanwege alle sneeuwstormen wilde onze buschauffeur zo snel mogelijk weg uit het noorden en sloeg hij dus een aantal stoppen over. Toen we vervolgens wel een stop wilde maken, bleek dat bijna onmogelijk. Onderweg zien we de ene na de andere vrachtwagen van de weg af raken of vast komen te zitten. Onze buschauffeur weet uiteindelijk ergens een plek bij een MacDonalds te vinden en dus hebben we eindelijk even een uurtje om de bus uit te gaan en vooral om te eten. Het was natuurlijk geen feestmaal, maar inmiddels waren we allemaal behoorlijk hongerig. Afijn, wij eten halen, de chauffeur even de benen strekken en snel weer de bus in, want we willen nog steeds die sneeuwstorm voor blijven. Toen we vervolgens vol goede moed wilde vertrekken, moesten wij er helaas ook aan geloven. Onze bus zat vast en kwam echt niet meer van zijn plek. De warme banden smelten in de sneeuw en vormen een ijslaag. Om de volledige ervaring af te maken, moest de bus dus ook nog eens uit de sneeuw geduwd worden. Gelukkig was dit zo gepiept en konden we weer door. Doordat ik de nacht daarvoor boven op de berg had doorgebracht, had ik wel wat slaap in te halen. De rest van de nacht slaap ik zonder problemen aardig door en de volgende ochtend komen we ruim op tijd weer aan in Karlstad, waar onze reis dan echt tot een einde komt.

De moraal van dit verhaal. GA NAAR LAPLAND!

Zweden 3.0

Het heeft weer even geduurd want geloof het of niet, maar er moet soms ook gewoon even serieus gewerkt worden hier. 

Nog steeds zit ik hier heerlijk op mijn plek en het voelt echt als thuis. Op de campus wordt nog vrolijk door gefeest (gelukkig inmiddels wel binnen) en wij nemen onze Nederlandse verantwoordelijkheid door iedereen kennis te laten maken met de muzikale hoogstandjes van ons kleine landje. Dat blijkt inmiddels zijn vruchten af te werpen, want de vraag “what is the name of that Dutch song?” komt regelmatig voorbij op een menig huisfeestje. Met “that Dutch song” bedoelen ze dan natuurlijk ‘Noodgeval’ van Goldband. Wij wisten het allang, maar dat nummer blijkt echt een hit te zijn! 

Zoals ik vorige keer al schreef, zijn de mannen inmiddels bezoek geweest. Ik was de hele dag zo enthousiast dat ik niet zo goed wist wat ik met mezelf aan moest. Ze zouden rond 9 uur in de avond aankomen en het leek mij dan ook een uitgelezen kans om de dag dan maar werkend door te brengen. Uiteindelijk wordt ik om 20:00 gebeld. “Hallo, ik sta bij je huis.” 

Wat was het fijn om ze weer te knuffelen en wat was het leuk om mijn leven hier aan hun te laten zien! We hadden maar een paar daagjes dus we gingen in sneltreinvaart door alle hotspots in de omgeving. De elanden farm, een stadstour door Karlstad, Fika met de lekkerste kaneelbroodjes van Zweden, hotdogs en marshmallows bij het vuur in het bos, een ijshockeywedstrijd en natuurlijk genieten van de herfst en de natuur. We hadden een druk schema, maar het was geweldig! 

Toen ze naar een paar dagen weer weg gingen, was het dan ook janken geblazen. Ik vond het moeilijker dan toen ik vertrok vanuit Nederland, want ondanks dat ik ze natuurlijk heel erg ging missen, kwam ik hier toen in een hele nieuwe omgeving met nieuwe mensen en nieuwe indrukken. Al dat nieuws sleept je er dan wel doorheen, maar dat was nu niet het geval. Deze keer bleef ik hier en gingen zij weg en dat vond ik best wel lastig. Maar goed, we hebben elkaar weer gezien, het zit allemaal snor en we zijn weer opgeladen voor de 2e helft van mijn avontuur! 

Nadat ze vertrekken, kom ik in een wat rustigere periode wat betreft studie en dat geeft ruimte voor allerlei thema feesten. In Karlstad proberen ze het Octoberfest na te bootsen en samen met Daphne, Amanda en haar Zweedse vriendengroep gaan we kijken wat ze daar van gebrouwen hebben. Ondanks dat ik geen Octoberfest expert ben, geloof ik dat ze het best goed gedaan hadden. Pullen bier vliegen over de toonbank en de Duitse nummers wisselen zich af met Zweedse en zelfs Nederlandse muziek. Een gezellig zooitje ongeregeld! 

Wat hier ook een hoogtepunt is in oktober, is Halloween. Daar beginnen ze dan 2 weken van te voren vast mee en ik kan inmiddels geen Halloween meer zien. 

Iedere dag een Halloween feest, iedere dag!

Ik had na een paar dagen geen kostuum meer nodig om op een spook te lijken, dat snappen jullie wel..

Goed, na alle noodzakelijke feesten en partijen keerde dan eindelijk de rust weer even terug en werd ik verrast door een flink pak sneeuw. Het was de eerste sneeuw van het jaar en er viel geloof ik wel 40cm in een dag. We hebben hier natuurlijk gelijk alles uit de kast getrokken om daar vol van te genieten! Een wandeling, sneeuwballengevecht, engeltjes maken en ook de sneeuwpop mocht niet ontbreken. De sneeuw maakte het kind in iedereen los en het was dan ook echt even een boost voor ons humeur. Want hoewel ik er zelf eigenlijk nog weinig last van heb, worden de dagen hier echt extreem kort en op een grijze dag zie je niet meer daglicht dan een beetje schemering. Om de duisternis voor te zijn, heb ik ook maar vast wat kerstversiering ingeslagen en met een dagelijkse dosis vitamine D, heb ik er wel vertrouwen in dat ik de winter door kom. 

Een ander hoogtepuntje vorige maand was mijn tripje naar Göteborg om Marjolein te bezoeken. We kennen elkaar van heel vroeger toen we met onze ouders meegingen op vakantie, maar ik had haar al zeker 10 jaar niet gesproken of gezien. Dat betekent dat we echt wel het weekend nodig hadden om te bespreken hoe ons leven eruit heeft gezien sinds die periode. Daarnaast leidde ze me als persoonlijke gids (met hond!!) langs alle hotspots van deze mooie stad. Na 1,5 dag vertrek ik weer met de trein naar huis en spreken we af om het ‘snel’ nog eens te doen. Een reünie blijft toch altijd leuk!

Ik was nog niet thuis of ik word alweer uitgenodigd voor het volgende tripje. 3 Duitse studenten hadden een auto gehuurd voor de volgende dag én toevallig nog 2 plekken over. Daphne en ik zijn áltijd in voor avontuur, dus daar gingen we weer! We rijden een stukje naar het zuiden om de rotstekeningen in Tanum te zien, waarna we verder rijden naar de kust. Langs de kustlijn waande ik mij weer even in een ander land. De Zweedse bossen hebben plaats gemaakt voor kale rotsen en zee. We stoppen in een vissersdorpje en genieten van het uitgestrekte maan achtige landschap met hier en daar een authentiek Zweeds rood hutje. Op de terugweg stoppen we nog even bij een barretje en dat maakt deze dagtrip weer helemaal af.

Het enige dat door mijn hoofd ging was: “bitterballen”... Gelukkig was ik weer met de Hollanders op stap en was ik niet de enige met die gedachtengang. 20 bitterballen, 8 kaassoufflés en een portie bamihapjes verder lopen we voldaan weer het café uit. We bezoeken natuurlijk nog het Munch museum en de kerstmarkt en gaan ‘s avonds lekker uit eten bij een sushi restaurant waar je €80 euro betaalde voor de goedkoopste fles wijn. Tja, Oslo is niet echt goed te doen voor een studentenbudget, dat was wel duidelijk. Het was het overigens wel allemaal heel erg waard en ik denk dat het een van de lekkerste sushi is die ik ooit heb gegeten. 

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, zit ik in de bus onderweg naar Lapland. Dit staat al een tijdje op mijn bucketlist dus ik ben natuurlijk over-enthousiast. Drie keer raden waar  volgende blog over gaat…

?????

Zweden 2.0

Hej! 

Wat een ongelofelijke creatieve titel heb ik weer bedacht al zeg ik het zelf. Deze keer een wat langer verhaal want ik heb twee hele gave tripjes gemaakt om over te schrijven! :)

Zoals ik al eerder vertelde ben ik met het vak Nordic climate change studies op excursie geweest. Onze docent, Max, heeft ons tot het bittere einde in spanning gehouden over de bestemming van deze excursie. We hadden zelfs op de dag zelf nog steeds geen idee waar de reis naartoe zou gaan. Dus rijden we op maandagochtend in 2 minibusjes vol spanning achter hem aan.
Destination unknown.

Onderweg stoppen we eerst bij de rivier die door Värmland loopt. Deze excursie staat in teken van de invloeden van klimaatverandering in deze regio en de daarbij behorende cultuurverschillen en gevaren. De eerste dag rijden we een heel stuk richting het Noorden waar het heuvelachtige landschap steeds meer plaats maakt voor rotspartijen en bergen. De overige stoppen staan allemaal in het teken van watermanagement en overstroming. Zo lunchen we bij een grote waterval en rijden we langs een van de enorme dammen welke vooral aangelegd zijn voor het winnen van energie. Gedurende de reis vordert komen we steeds meer in de the middle of nowhere.

We rijden maar als volgzame schapen achter Max aan, maar nu blijkt dat hij zelf ook even verdwaald is. Na 23 rondjes, 6x keren en een bezoek aan Noorwegen lijkt hij eindelijk weer de weg gevonden te hebben. Voordat we bij onze eerste overnachtingsplaats aankomen, rijden we bijna een uur over onverharde weggetjes. De omgeving is echt prachtig en als we aankomen bij de huisjes, ben ik helemaal in mijn nopjes! Er staat een handje vol hutjes verspreid over een heuvel en alle huisjes zijn uitgerust met geweldig uitzicht en een sauna.

Nadat we zijn geïnstalleerd en gegeten hebben maak ik me dan ook natuurlijk klaar voor een avondje ontspanning. Waar in Nederland een sauna wordt gezien als uitstapje, is het hier bijna vanzelfsprekend dat ieder (toeristisch) onderkomen er eentje heeft staan. Het was heerlijk om even lekker in zo’n hutje te zitten in plaats van op de campus. Hoewel het daar echt rete gezellig is, is het soms wel een uitdaging om ongestoord te ontspannen.

De volgende ochtend moesten we weer vroeg in de benen voor de rest van de trip. We beginnen de dag met koffie en ontbijt en daarna hebben we een klein cultuur lesje over hoe de mensen vroeger leefde en de kou trotseerde in dit gebied. Nog steeds niet wetend wat onze volgende locatie was rijden we daarna weer achter Max aan. Mijn auto was gevuld met Duitse medestudenten en dus is mijn muziekbibliotheek inmiddels flink uitgebreid met Duitse bangers.

We moesten deze dag een behoorlijk stuk rijden en toen we dachten dat we “eindelijk” bij onze lunch plek aangekomen waren sprak Max de woorden: “take all your stuff and get on the boat!” Deze zagen wij allemaal even niet aankomen en toen we met ons hele hebben en houden richting het water liepen stonden er inderdaad 2 kleine bootjes klaar om ons verder te vervoeren naar een plek die wij uiteraard nog niet wisten.

Ik vind het heerlijk om op het water te zijn, maar liever niet in de stromende regen en met windkracht 8. Toen we eenmaal vertrokken werd het gelukkig wel droog, maar het stormde flink door en dat zorgde ook voor behoorlijk heftige wateromstandigheden. Ondanks dat Vänern een meer is, is het zo groot dat het maar 7,5 keer in Nederland past. Dat betekent dat je net zoals op zee, de overkant niet kunt zien en dat het er heftig aan toe kan gaan op de boot. Op deze dag was er daarom bijna code rood afgegeven vanwege de weersomstandigheden. Gelukkig waren onze schippers oud vissersmannen en kon ik op ‘mijn bootje’ op het kleine achterdek staan waardoor ik mijn zeeziekte goed onder controle kon houden. Het was een wilde, barre tocht van bijna een uur, maar uiteindelijk komen we op een idyllisch onbewoond eilandje midden in het meer. “Welcome to Lurö!”

Dit eiland is echt weer een cadeautje voor het oog en het doet me enorm denken aan de vakanties naar Zweden vroeger. Om de dag goed te beginnen neem ik iedere ochtend een duik in het frisse meer (gevoelstemperatuur -36). We blijven 2 dagen op Lurö en leren daar nog meer over gevolgen van het Zweedse waterbeleid en klimaatverandering. Om het allemaal nog iets bijzonderder te maken, slapen we in een oude authentieke Zweedse vuurtoren. Verder genieten we op dit eiland van de ongerepte natuur en… jawel, een drijvende sauna! Oh! En ik geniet ook heel erg van een glaasje rode huiswijn waarvoor ik €13,- betaal, maar goed, het was het wel heel erg waard!

De laatste ochtend geven we, na de traditionele ochtendduik, een presentatie over alles wat we geleerd hebben en stappen we na de lunch weer terug op de boot. Dit keer een ontspannen tochtje met de zon op onze bol. Terug bij de busjes rijden we nog 2,5 uur terug naar Karlstad en eindigen we de excursie waar deze begon: de rivier. De excursie voelde alsof er een vakantie van 2 weken in drieënhalve dag gepropt was, maar wat een ervaring was dit! Niet alleen was het erg leerzaam, maar ook ben ik op plekken geweest waar je normaal gesproken écht niet zou komen. Ik kan dus wel weer zeggen: ben een tevreden mens.

Op donderdagavond kom ik terug van de excursie en na een erg leuk weekend vol met feesten en activiteiten mag ik weer 3 dagen strijden voor school. Ik noem het strijden want een week later staat het volgende tripje weer voor de deur en al die tripjes zijn leuk, maar dat betekent ook dat ik in korte tijd veel gedaan moet krijgen. Maar goed, ik klaag natuurlijk niet!

Na een aantal hectische dagen heb ik mijn koffer inmiddels weer ingepakt voor het tripje naar Noorwegen. Noorwegen stond, naast het noorderlicht, ook op mijn bucketlist, dus ik kan niet wachten. Een aantal van ons heeft op donderdag nog les, dus vertrekken we in de middag rond een uurtje 13:00. We zijn in totaal met 6 personen en ook nog allemaal Nederlands. Inmiddels hebben we met elkaar in korte tijd een hechte band gevormd. Niet omdat we allemaal uit kaaskoppenland komen, maar puur omdat het gewoon écht goed klikt, met iedereen! Kijk, hier zijn wij, erg lachen:

Op donderdagochtend haal ik met Wesley het busje op bij het verhuurbedrijf en doen we de boodschappen. Noorwegen schijnt erg duur te zijn en dus slaan we alle boodschappen (en alcohol) in Zweden in. De eerste dag zijn we eigenlijk vooral aan het rijden en overnachten we in een airb&b in het plaatsje BØ. Bij aankomst was het al hartstikke donker en hoewel het plaatsje wel een naam heeft, woont er volgens mij niemand. We moesten de auto langs de weg parkeren en vervolgens nog 250 meter lopen naar het huisje. Nadat we eerst bij een ander leegstaand huis probeerde in te breken, hadden we ons eigen huisje gevonden. Een super knus hutje, midden in het bos met natuurlijk een gezellige openhaard. De volgende dag was het in dit gebied helaas erg mistig dus mooie uitzichten lieten nog even op zich wachten, maar gedurende de dag klaarde het redelijk op.

Op vrijdag moesten we ook nog flink wat kilometers maken om in het Fjorden gebied te komen, maar hoe verder we Noorwegen introkken, hoe mooier het werd. Terwijl we via slingerende bergweggetjes langs steile ravijnen rijden, slooft de ene na de andere waterval zich uit. Het landschap wisselt zich af met gigantische meren en majestueuze besneeuwde bergtoppen. Het deed mij een beetje denken aan Milford Sound in Nieuw-Zeeland, wat natuurlijk ook alleen maar mooie herinneringen met zich meebracht.

Terwijl ik het landschap met open mond bewonder, verbaas ik mij ook over de wegenbouw en infrastructuur. Idyllische dorpjes staan tegen de bergwanden gebouwd en de wegen zijn verbonden met een enorm tunnel- en bruggennetwerk. Het lijkt wel alsof je door een sprookje rijdt.

We pakken het pontje naar de andere kant van het meer en een halfuurtje later komen we aan op bestemming. Dit keer een superluxe huisje mét jacuzzi, stromend water en een normaal toilet. Die dingen ontbraken namelijk bij onze vorige avontuurlijke overnachting. Vanaf het huisje, gevestigd in Kvam, bezoeken we terwijl het nog licht is een waterval in de buurt. Deze enorme waterval kletterde van een uitstekende rots af waardoor je er onderdoor kunt lopen. Hoewel je niet geheel droog overkomt, blijft het geweld van een waterval ongelofelijk indrukwekkend! Thuiskomend in het huisje kan de borrel beginnen en voeren we goede gesprekken in de jacuzzi. We proberen het rustig aan te doen, omdat er voor de volgende dag een flinke hike op de planning staat. Want ja… wanneer in Noorwegen…

Helaas moet ik eerlijk toegeven dat we toch iets te laat naar bed zijn gegaan. De volgende ochtend sta ik dus stiekem een beetje krokant op, maar die hike moet er natuurlijk komen! Het is tenslotte ook écht prachtig weer voor een hike. Het regent pijpenstelen, is zo’n 10 graden en het is windkracht 7. Zin in!! Wesley spreekt boekdelen op onderstaande foto...

Afijn, we verzamelen al onze moed, maken onze lunchpakketjes en gaan 1,5 uur later dan gepland op pad. Eenmaal aangekomen bij het startpunt van de hike maken we ons klaar voor de barre tocht. We hadden al gelezen dat het eerste uur het zwaarst zou zijn en daar is niets over gelogen. Het was een hele steile klim en we merkten dat we niet allemaal hetzelfde tempo aan konden houden. Omdat we ook wat later vertrokken waren moesten we helaas de keuze maken om dan maar op te splitsen. Voor de hike stond zo’n 7 uur en we wilden natuurlijk wel voor het donker terug zijn. Dus ging ik met Daphne en Wesley verder en zouden Roos, Janine en Eline een deel van de hike op hun eigen tempo doen en vervolgens omkeren.

Ik weet niet zo goed hoe deze wandeling zou moeten omschrijven, want het was vooral gewoon heel veel. Veel uitzicht, veel mooi, veel pijn, veel water, veel lachen, veel kou. Het eerste deel was inderdaad heel erg zwaar, maar toen wij eenmaal van de weg afgingen om de echte bergpaden te beklimmen, begon het echte werk pas. Omdat het zo nat was geweest, klommen wij letterlijk via mini watervalletjes naar boven en stonden we tot onze enkels in de drab en het water. Daarnaast was het zo stijl dat je echt met handen en voeten naar boven moest klimmen en daardoor was enige voorzichtigheid wel gewenst. Het verbaasde mij dan ook niet toen Daphne vertelde dat je vanaf oktober verplicht met een gids de berg op moet. Wel fijn om te weten, als je op 30 september die berg beklimt. Ja… De weg naar boven was even afzien, maar het maakte natuurlijk wel weer de avonturier in mij los en stiekem, vond ik het dan ook écht geweldig. Je schoenen hoef je tenslotte maar 1x nat te maken, daarna maakt het niet meer uit.

Na de enorme klim liepen we van bergtop naar bergtop en het uitzicht was werkelijk waar adembenemend. Inmiddels was het gestopt met regenen en waren we zo hoog dat we allerlei weersomstandigheden in het dal konden zien gebeuren. Van zware regenbuien, tot windstoten en opklaringen tot zelfs een regenboog. Wat is natuur tot prachtig!

Boven op de berg probeerden we zo veel mogelijk door te lopen om de tijd een beetje in te halen, maar vooral omdat wanneer we stopten met lopen, je zo snel afkoelde dat je maar beter door kon gaan. Deze wandeling gaat wel het boekje in als “mooiste ooit gelopen” en dat betekent dat het alle bergen in Nieuw-Zeeland heeft verslagen. Iets wat ik zelf zeker niet had verwacht.

Terwijl we urenlang van top naar top lopen, verveelt het ons geen moment. Af en toe stoppen we even kort om snel wat te drinken en te eten en gaan we weer door. Het was soms zoeken naar de juiste richting, maar de route stond redelijk goed aangegeven. Op een gegeven moment komen we bij het einde van de route en dat verbaast ons. Wij waren er namelijk van overtuigd dat we een rondje zouden lopen. We kijken op het bordje en zien dat we 12 kilometer hebben geklommen en geklauterd. Teruggaan was écht geen optie!

De moed zakt ons een beetje in de schoenen, maar gelukkig hebben we de achterblijvers de autosleutels gegeven en dus besluiten we via een andere route naar het dichtstbijzijnde dorpje te lopen om daar opgepikt te worden. Het feit dat er überhaupt een dorpje was, ging er bij mij eigenlijk al niet in. Als je zo hoog in de bergen bent en de hele dag niemand tegenkomt, dan vergeet je gewoon even dat er ergens in die prachtige omgeving, ook mensen wonen.

Na een poging contact op te nemen met de achterblijvers (zo noem ik ze maar even), beginnen wij aan onze afdaling. Natuurlijk was ik wel moe, maar ik zag het allemaal wel weer zitten en dus stappen we vrolijk door. Maar die motivatie was snel vertrokken. Na een halfuur steil naar beneden lopen, kunnen we eigenlijk niet meer verder. Wat is dat loeizwaar! Even een pauze inlassen dan maar. Gelukkig zijn we een aantal verdiepingen lager en is de wind hier een stuk minder.

Op een slakkentempo vervolgen we onze weg, maar we vallen en glijden steeds vaker uit en onze benen beginnen langzaam af te takelen. Je moet je eigenlijk voorstellen dat je 3 uur achter elkaar naar beneden traploopt. De berg omhoog was zwaar (dachten wij), maar dit was écht afzien. Ik moet letterlijk bij iedere stap mijn best doen om niet door mijn benen te zakken. Eenmaal beneden kunnen wij dan ook helemaal niks meer en waggelen we naar de dichtstbijzijnde weg. Zittend op een vuilnisbak, helemaal doorweekt, wachten we in de regen totdat we opgehaald worden. Dit moet er vast diep triest uit hebben gezien, maar omdat we het hadden gehaald, konden we inmiddels wel weer lachen.

Om het samen te vatten: de zwaarste, maar ook meest indrukwekkende hike die ik ooit gedaan heb. De Dronningstien hike is zeker bucketlistwaardig! Inmiddels snakte ik natuurlijk naar een koud pilsje, een warme douche, warm eten en een jacuzzi en dat is dan ook precies hoe we onze laatste avond hebben besteed.

Op zondag rijden we in een keer naar huis en genieten we wederom van prachtige landschappen. We eindigen onze reis traditioneel bij de Max. Niet te verwarren met McDonalds, want de Max is eigenlijk best lekker.

De conclusie luidt als volgt: het is echt ongelofelijk wat Noorwegen te bieden heeft en ik weet zeker dat ik terug moet. Zoals een wijs persoon ooit zei: “Noorwegen is echt Walhalla!”

Back to reality
Momenteel is het helaas geen Walhalla meer. Ik ben nu vooral heel erg druk aan het studeren en ik moet alles op tijd af hebben, want volgende week vrijdag komen mijn mannen op bezoek en daar wil ik natuurlijk iedere minuut mee doorbrengen! Ik kan niet wachten!

Tot de volgende weer!

Zweden 1.0

Hej!

Zoals jullie misschien wel weten is een volgend avontuur gestart: een semester studeren in Zweden! In eerste instantie dacht ik dat mijn ervaringen opschrijven niet nodig was omdat ik toch vooral aan het studeren zou zijn, maar nu blijkt dat ik (naast studeren) zoveel dingen meemaak, dat ik het toch wel de moeite waard vind. Daarnaast kijk ik nog steeds met veel plezier terug op mijn eerdere blog, dus vind ik het waardevol om de hoogtepunten op te schrijven.

Dus welkom bij een nieuw seizoen!

Inmiddels ben ik hier al even, dus ik moet even terug in de tijd…

TAKE OFF
Afscheid nemen in het kort: “emotioneel”. Het was janken geblazen, maar het voelt goed en vertrouwd en gelukkig komen de mannen langs.

16 augustus was de dag dat ik vertrok naar Zweden, Karlstad om precies te zijn. Dit plaatsje ligt redelijk centraal, maar heeft geen eigen vliegveld voor directe vluchten. Dat betekent dat je langer in de trein zit, dan in het vliegtuig. Ik vlieg op Gothenburg en natuurlijk niet zonder vertraging. De vlucht deed er maar een half uurtje langer over, maar het zorgde er helaas wel voor dat ik ook de trein miste. Daardoor was ik te laat om de sleutel van mijn nieuwe thuisbasis op te halen en mijn contactpersoon vertelde dat ze niet een uurtje langer konden wachten. Een geweldig begin dus!

Gelukkig woont Amanda in Karlstad. Die naam klinkt misschien bekend van eerdere verhalen, want haar heb ik 5 jaar geleden ontmoet in Australië en we zijn nog steeds vriendinnen! Dat kwam nu natuurlijk extra goed uit, want ik had geen dak boven mijn hoofd en ik mocht gebruik maken van haar bank. Door Corona had ik haar inmiddels 2 jaar niet meer gezien, maar het was meteen weer als vanouds. Ik vind onze vriendschap heel bijzonder. Ontstaan aan de andere kant van de wereld en nog steeds beschouw ik haar als een hele goede vriendin. Koesteren dus! Na een hele geslaagde avond, vol Zweedse cultuur en een garnalen restaurant ga ik met een voldaan gevoel naar bed.

De volgende dag ga ik met Amanda naar de Ikea en de supermarkt, waarna we doorrijden naar de campus om de sleutel op te halen. Ik heb een erg leuke kamer en ik kon lekker de tijd nemen om te settelen. De eerste dagen op campus waren erg stil want ik was er vrij vroeg bij. Op een donderdag kwam ik aan en de introductie begon maandag pas. Dat betekent dat ik aan het begin vaak alleen was. Alleen koken. Alleen eten. Alleen leven. Klinkt allemaal een beetje triest, maar ik heb er enorm van genoten. Stiekem vind ik het echt heerlijk om even op mezelf aangewezen te zijn.

Hoewel de introductie pas op de maandag begint, is er ‘s avonds wel al een hoop gaande op campus. Gedurende de dagen komen er ook steeds meer uitwisselingsstudenten aan en voordat ik het weet, is het gedaan met de rust. Super gezellig natuurlijk! Ik sleep mezelf in de eerste 1,5e week dan ook naar iedere activiteit en ieder feest, om zo veel mogelijk mensen te leren kennen. De introductie week stond verder in het teken van Zweedse traditie, de omgeving en elkaar leren kennen en natuurlijk de legendarische studentenfeesten! Het is niet ongewoon dat een paar honderd studenten buiten samenkomen met een aantal speakers. Samengevat: veel mensen, veel chaos, veel nieuwe contacten en weinig slaap.

Verder leerden we zelf ook de omgeving en elkaar beter kennen door eropuit te gaan. Het allermooiste vind ik nog het avontuurlijke van dit land. Zweden is echt hét land van buiten zijn en je ziet dat er flink in geïnvesteerd wordt om dat zo prettig mogelijk te maken voor de mensen. Het maakt dan ook niet zo veel uit wat de temperatuur is… Dingen als zwemmen, barbecueën, naar de sauna, een bootje pakken, hiken, vissen en vuur maken in het bos zijn hier de normaalste zaak van de wereld. Ik kan er wel aan wennen!

KRÄFTSKIVA
Een Zweedse traditie waarbij je samenkomt met familie en/of vrienden om vooral heel veel rivierkreeften te eten. Weer een geluksmomentje, want Amanda sleept me overal mee naartoe om mij zoveel mogelijk Zweedse ervaringen te geven. Zo ging ik dus ook als enige kaaskop een weekend weg met de vriendengroep van Amanda en haar vriend, August. Volgens mij waren we met zo’n 35 man op het landgoed dat al jaren eigendom is van de familie van August. Alle gasten sliepen in typische Zweedse rood gekleurde huisjes verspreid over het landgoed. Sommige sliepen in een auto of rolde hun slaapzak gewoon ergens uit in het gras. Het voelde als zomerkamp of een festival en het was dus bijna alsof er een groep kinderen in een speeltuin losgelaten werden. Volgens mij heb ik nog nooit zoiets Zweeds meegemaakt en natuurlijk was ook dit weer een geweldige ervaring. Van de mensen ontmoeten, dansjes onder de sterren, kaplaarzen dragen onder je bikini en in het donker vissen op de boot tot de traditionele ochtend duik in het ijskoude meer (watertemperatuur 11 graden). Het was echt geweldig om deze Zweedse traditie mee te mogen maken!

NOORDERLICHT
Inmiddels heb ik een fijn vast clubje mensen om mijn heen verzameld waarmee we vaak samen eten en koken. Na een barbecue in het bos, krijgen we een melding dat er een kans is om het noorderlicht te zien vanaf onze locatie. Deze kans was op dat moment weliswaar 3% dus uiteraard werkten we de laatste happen snel naar binnen en liepen we in flinke looppas naar het meer vlakbij campus. Ik verwachtte eigenlijk helemaal niks, want wie ziet vanaf mijn locatie in september nou het noorderlicht? Dan moet je wel heel veel geluk hebben. En dat hadden we! Terwijl ik langzaam de licht scheuten tevoorschijn zie komen krijg ik kippenvel. Het was echt magisch en na deze avond kon ik een van de weinige dingen die op mijn Bucket list staan afstrepen!

IJSHOCKEY
Dit is waarschijnlijk de meest populaire sport hier in Karlstad en het hockeyteam is ook nog eens één van de betere in Zweden! Natuurlijk waren het weer mijn Zweedse vrienden die me meenamen naar mijn eerste ijshockey wedstrijd. Zelf had ik nog nooit een wedstrijd gezien maar wat een spektakel! Ik vergelijk deze sport met een kruising tussen rugby en hockey op ijs. Ongelofelijk hard, intensief en snel! Zeker niet voor kindjes. Waar bij voetbal een wedstrijd om de 5 minuten stil gelegd wordt omdat iemand zijn kleine teen heeft gestoten, wordt hier gewoon op elkaar ingebeukt en geslagen alsof je leven ervan af hangt. Als grootste fan van Färjestad kon ik natuurlijk niet achterblijven en moest ik een bezoek brengen aan de fanshop. De thuisploeg won uiteindelijk met 4-3 dus de sfeer zat er goed in!

Uiteraard gaat het studentenleven gewoon door en zijn er ook echt wel momenten dat ik druk moet studeren (geloof het of niet...), maar eerlijk is eerlijk, die verhalen zijn gewoon niet zo interessant om te delen!

Inmiddels ben ik net terug van een 4 daagse excursie voor een van mijn vakken Nordic Climate Change Studies en volgende week staat een tripje naar Noorwegen op de planning. Het is bizar dat ik hier zo snel mijn weg heb gevonden. Hoewel ik wel wist dat ik Zweden een fijne plek vond, had ik niet gedacht dat het leven hier zo bij mij zou passen. Tot nu toe overtreft het al mijn verwachtingen en die waren al vrij hoog.

Ik zit er gewoon weer hartstikke lekker in. Volgende keer meer!

Vakantie en naar huis!

Hallo weer,

Nog even op vakantie, en dan naar huis, dat is het idee. Na mijn prachtige reis door Nieuw Zeeland reis ik door naar Bangkok, en daarna naar huis. Want ik wist natuurlijk allang dat ik naar huis zou vliegen op 8 maart. Daardoor was het allemaal extra spannend, en ging ik aardig zenuwachtig het vliegtuig in.

Toen ik van Australië naar Nieuw Zeeland vloog was ik minder zenuwachtig. Natuurlijk omdat ik wist dat mijn familie me zou komen ophalen, en eigenlijk vooral erg enthousiast was om ze te ontmoeten, maar ook omdat Nieuw Zeeland, net als Australië, heel makkelijk te reizen is. Iedereen spreekt de taal, ik ken de winkels, ik snap het verkeer en het openbaar vervoer, en het is er vrij schoon. Bangkok daarintegen was een cultuur shock.

Na de serene rust in Nieuw Zeeland en de gestrekte landschappen van Australië was Thailand voor mij een hele klap. Ik had in het afgelopen jaar niet zo veel mensen bij elkaar gezien. Dan heb ik het nog niet eens over de auto's, scooters en tuktuks. Overal lopen mensen, en iedereen spreekt me ook aan. Ze proberen allemaal dingen te verkopen, op straat, zodat ze vervolgens zelf wat kunnen eten. Gelukkig lag mijn hostel in een zijstraat, en was het daar dus wat rustiger. Na het inchecken ga ik ook direct naar bed.

De volgende dag besluit ik de boel te verkennen. Bangkok lijkt eigenlijk gewoon op een gigantische markt. Voor shoppen ben je in deze stad op het juiste adres.

Shoppen en eten moet ik eigenlijk zeggen, want ik denk dat 70% van de 'bangkokse markt' uit eetkraampjes bestaat. Ik durfde niet veel te eten, de straten waren goor, en je weet soms niet wat er met het eten is gebeurt. Maar als je niet eet, gaat het natuurlijk niet zo lekker, dus even goed opletten, en maar dingen proberen. Het Thaise eten bevalt me goed, ik hou van pittig eten, en ze maken hier de lekkerste curry's. Door een paar horror verhalen hou ik het toch nog even bij vegetarisch eten, in ieder geval tot dat ik niet meer alleen ben.

Voordat jullie denken dat ik heel negatief ben over deze stad, dat valt mee. Bangkok is een hele interesante stad. Je kijkt je ogen uit, altijd, elke dag. Ik ben gewoon meer een natuurmens, en ik houd niet van die drukke chaotische steden. Daarbij is 2 weken in zo'n stad gewoon veel te lang. Echter heb ik gewoon enorm genoten van mijn laatste 2 weken van mijn reis! :)

Ik ben 4 dagen in Bangkok voordat Gert me komt opzoeken. Omdat ik het eigenlijk al wel klaar was met de stad had ik er extra veel zin in. Terwijl ik in de bus zit naar het vliegveld gaan er allemaal scenarios door mijn hoofd. Het was ook spannend, we hebben elkaar ruim een jaar niet gezien. Ookal voelde het nog steeds goed, en hebben we al die tijd goed contact gehad, voelt het toch een beetje alsof je niet weet wat je te wachten staat. Maar zoals verwacht was het gewoon alsof er niks gebeurt was. Nu kon de vakantie echt beginnen.

We wilden beiden niet te lang in de stad blijven, maar toch wat zien. We boeken op aanraden een fietstocht door Bangkok. Super leuk georganiseerd. De gids neemt ons mee naar verschillende delen van Bangkok. We gaan langs bij locals, bezoeken een tempel, gaan op een boot en eten bij zijn moeder. Terwijl we tussen de smalle straten van Bangkok fietsen zien we een groot verschil tussen arm en rijk. De locals genieten van onze aanwezigheid maar sommige zien ons gewoon als geldpost, wat soms best vervelend kan zijn.

Dus dat was Bangkok, nu mogen we met een gerust gevoel de stad verlaten. We rijden 3,5 uur naar het zuiden en genieten 4 dagen in een hotel aan het strand. Het was heerlijk, we doen niet veel, behalve veel eten. Ik geniet natuurlijk weer van de zeelucht en ben blij dat het hier rustiger is. De rest van onze tijd in Thailand zijn we eigenlijk alleen maar veel en lekker aan het eten en drinken. We shoppen maar een beetje meer, en vullen onze tassen met souvenirs. De laatste avond gaan we naar een rooftop restaurant. Op verdieping 47 genieten we van de skyline van Bangkok, en heerlijk eten! We vieren alvast mijn terugkomst naar Nederland, en ook dat het na ruim een jaar nog allemaal goed is. Daarbij bespreken we mijn ‘duivelse’ verassingsplannen.

Het was zo prettig om überhaupt weer een bekend gezicht te zien, waarvan ik wist dat ik later geen afscheid hoefde te nemen. Ik merkte namelijk dat ik behoefte had aan bekenden en vrienden. Mensen die mij toch al aardig vinden, waarbij je niet constant je best hoeft te doen om vervolgens weer afscheid te nemen. Dat je gewoon een keer in een slechte bui kan zijn zonder raar aangekeken te worden. Daar had ik wel weer zin in. Dat was dan wel een van de weinige dingen waar ik echt naar uit keek. Want voor het weer in Nederland hoefde ik het niet te doen..

Gert en ik hebben niet de zelfde vlucht naar huis, dus zeggen we weer gedag op het vliegveld. Het was raar: "tot zo!". Mama deed dat ook die ochtend, "tot morgen" zei ze. Gek hoor. Nadat ik door de douane heen ben besef ik opeens wat ik allemaal heb gedaan het afgelopen jaar. Ik ben me helemaal niet bewust van de situatie en ik snap er eigenlijk nog niks van. Natuurlijk heb ik heel veel prachtige dingen meegemaakt, maar het voelt alweer alsof dat 30 jaar geleden is. Zo oud ben ik nog niet eens, kan je je voorstellen. De tijd lijkt gewoon zo voorbij gevlogen en ik begrijp dus niet echt wat er gebeurd. Een paar maanden terug las ik een artikel met de titel; het moeilijkste van reizen is het thuiskomen. Ik vond het toen al logisch klinken, maar nu snap ik helemaal waar ze het over hadden.

Na een moeizame vlucht met vertraging en gemiste aansluitingen land ik, 3 uur later dan gepland, eindelijk op schiphol. Terwijl ik bij bagage band 6 sta te wachten zie ik mijn ouders, broer en beste vriendin al voor het raam staan. Eigenlijk erg vervelend, want je kan ze wel zien, maar je kan er nog niet naartoe. Maar goed, lachen was het wel! Als ik uiteindelijk mijn tas heb loop ik naar de uitgang, en daar staan ze hoor, compleet met balon. Na een warm welkom en een saucijzen broodje lopen we (al genietend van het Nederlandse weer) naar de auto. Het voelt gewoon alsof ik even 2 weken op vakantie ben geweest. Uit enthousiasme houd ik het nog tot in de nacht vol om wijntjes te drinken met de mensen die ik een jaar gemist heb. Als ik naar bed ga, is het voor mijn gevoel half 9 's ochtends. Dat is een manier om van die jetlag af te komen.

Zaterdag is voor mij een drukke dag. Omdat niemand anders op de hoogte was van mijn heugelijke terugkomst moest ik die dag aan het werk. Het was een fantastische dag vol met emotie. Die avond ben ik dan ook helemaal gesloopt. Het weekend was geweldig, maar het was niet lang genoeg om met iedereen de tijd in te halen. Nu is het weer doordeweeks, en zit ik thuis terwijl de rest aan het werk is. Hier was ik natuurlijk al bang voor, en dus ga ik maar meteen opzoek naar baan.

Behalve dat er een paar zwanger zijn is alles hier in Nederland precies zoals ik het had achter gelaten. Bij mij was het altijd spannend en wissellend. Het reizen heeft mij vast ook weer veranderd, terwijl veel dingen hier hetzelfde zijn gebleven. Ik ben gewend aan een hele andere levensstijl, en zal me weer moeten aanpassen. Het is niet dat ik er geen zin in heb, ik moet gewoon weer heel erg wennen. Maar ik heb uiteindelijk wel zin in een nieuwe baan, om weer aan de slag te gaan met paarden en spontaan even een bak koffie te gaan drinken. Daarbij betekent het niet dat ik de rest van mijn leven in Nederland blijf. Voorlopig zit ik hier wel even ja, maar ik kijk nu al uit naar mijn volgende reis!

Thuis zijn heeft ook meerdere voordelen hoor! Zo heb ik voor altijd afscheid genomen van instant noodles, en heb ik weer beschikking tot een normale, goed ingerichte, schone keuken met een koelkast. Ik kan dus weer lekker normaal eten, en hoef over die gebreken niet meer na te denken. Daarbij hoef ik ‘s ochtends niet mijn hele levensbezit met man en macht in één rugzak te proppen. Het dagelijks wisselen van bed is voorbij en ik hoef niet constant afscheid te nemen. Ik heb ondertussen gesolliciteerd en hoop daar de volgende uitdaging te vinden. Want stilzitten, doen we niet!

Er komt een einde aan mijn reis, maar dat maakt een begin voor iets nieuws!

Tot snel allemaal!

Wanaka - Christchurch

Hallo weer!

Mijn laatste blog over Nieuw Zeeland alweer. Time flies when you’re having fun, deze cliché heeft het toch bij het juiste eind!

In mijn vorige verhaal was ik geëindigd in Wanaka. Deze plaats wordt gezien als een van de mooist liggende plaatsen ooit, en is ook bekend van de Wanaka tree. De boom groeit in het meer dat aan het plaatsje grenst. Waarschijnlijk de meest gefotografeerde boom van de wereld, of in ieder geval van Nieuw Zeeland. Genieten was het dus zeker in dit leuke stadje. Voordat ik deze plek verlaat sta ik om 02:30 op om een berg te klimmen, en daar boven op de zonsopgang te bekijken. Na een heftige klim van zo’n 3 uur worden we beloond met een prachtige zonsopgang en een geweldig uitzicht over Wanaka, het meer, de omliggende Alpen en gebergten en de rest van de omgeving! Het was ijskoud op de top, maar Roys Peak was het beklimmen waard!

Na Wanaka rijden we naar Queenstown. Ik had zo veel goede verhalen gehoord over deze plaats, dat ik hoge verwachtingen had. Gelukkig werden al mijn verwachtingen beloond, want wat een geweldige plek is dit! Het is letterlijk klein maar fijn, wederom gelegen aan een mooi meer. Er zijn overal barretjes en restaurants, en er is zo veel te doen! Queenstown is daarbij ‘capital of adrenaline of the world’. Dat betekent genoeg spannende activiteiten, en genoeg om je adrenaline weer te ‘updaten’. Ook niet geheel onbelangrijk, in deze stad is Fergburger gevestigd, en hier haal je de beste burger ter wereld!

Om de omgeving van Queenstown ook te ontdekken ga ik weer lekker mountainbiken. Met de fiets ga ik een dag op pad en eindig ik op opnieuw boven op een berg met een mooi uitzicht. Helaas moet je voor een dagje mountainbiken wel het comfortabele zitten opgeven voor de volgende 4 dagen, want deze zadels zijn uitermate oncomfortabel, en bij gebrek aan fatsoenlijke fietskleding moet ik daarna even pijn lijden. Maar goed, laten we maar zeggen dat het het waard was.

Vanaf Queenstown maak ik een 2 daagse trip naar ‘The deep south’. Te beginnen bij Milford Sound, een van Nieuw Zeelands fjorden. Het was ontzettend slecht weer, niet echt optimaal voor een boottrip. Echter door de regen ontstonden er overal watervallen. Honderden kleine waterstromen lopen als aderen van de rotswanden. Ik geloof dat Milford Sound altijd mooi is, en een heel verschillend gezicht heeft bij ander weer. Uiteindelijk alsnog dik tevreden, want het was prachtig! Leuk weetje: de filmmaker van Avatar, heeft zijn vliegende bergen, waar ze allemaal doorheen vliegen op draken etc, gebaseerd en geïnspireerd op Milford Sound. Nieuw Zeeland en haar film locaties, ze zijn overal!

Halverwege overnacht ik op een plek genaamd Gunns Camp. Waar behalve een lekker bed, niks is. Geen elektriciteit, verbinding of warmwater. Om te douchen maken ze hier een vuur onder een boiler, op deze manier kunnen we toch warm douchen. Deed me weer denken aan mijn tijd op de farm in Australië waar het ook zo primitief was. Na een goede nachtrust rijden we door naar het zuiden van het land waar ik de ferry pak naar het aller zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland; Steward Island. Ik was op de hoogte van de omstandigheden, en nam dus braaf een pilletje tegen zeeziekte. Maar goed ook, want deze overtocht was net een achtbaan! Dat gevoel dat je krijgt als je naar beneden gaat, die kriebel in je buik, wij noemen het ‘zweefzak’ maar ik weet niet of dat überhaupt een bestaand woord is. In ieder geval, de zweefzak was elke seconde aanwezig. Golven waren zo hoog, dat de boot letterlijk omhoog gelift werd, om vervolgens na een vrije val het water weer te raken. Je kunt je voorstellen hoe dankbaar ik was dat ik voorbereid de boot op ging, en gelukkig deed het pilletje goed zijn werk! Na een uur komen we aan op het eiland. Helaas heb ik maar een nacht en een halve dag te besteden hier en kon ik dus niet heel veel zien. Ik zie de pinguïns aan wal komen, en probeer ‘s nachts kiwi’s te spotten. Helaas zonder succes, maar ik kan toch zeggen dat ik ook in het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland ben geweest!

Na de trip mag ik weer terug naar Queenstown! Iedereen die ik ooit op mijn reis in Nieuw Zeeland heb ontmoet, zie ik weer in Queenstown. Omdat iedereen hier eigenlijk ongeveer een week zit kom je elkaar hier weer tegen. Dat maakt het natuurlijk een groot feest, en we maken goed gebruik van de locale bars en kroegen!

Uiteraard moet er ook nog wat gezien worden, en sta ik vroeg op om alweer een berg te beklimmen. Want dat is waar het om draait in Nieuw Zeeland. Bergen beklimmen. Na een gezellige avond in de cowboybar wordt ik een beetje krokant wakker, maar vanwege mijn tijdschema moet ik op deze dag de berg op. Met gezonde tegenzin start ik mijn zoveelste klim. 1.438 meter hoger bereik ik de top. 21 kilometer verder komt er een einde aan waarschijnlijk de zwaarste wandeling die ik in Nieuw Zeeland heb gemaakt. Het was enorm afzien, maar als ik na het klimmen neerkijk op omliggende bergen, in plaats van opkijk is het het allemaal waard. Ik kijk zelfs neer op de paragliders, en dan weet je dat je echt hoog zit! We zitten zo’n 2 uur lang op de top te genieten van het uitzicht. Daarna beginnen we vol goede moed en opgeladen energie aan de lange afdaling.

Mijn wandelschoenen heb ik volgens mij al sinds mijn voeten zijn uitgegroeid, en dat is al een tijdje geleden. Ik was dan ook heel erg verbaast toen ik aan het begin van de daling een blaar kreeg. Shit! Ik moest nog zeker 10 kilometer terug lopen, en had geen pleisters bij me. Wanhopig probeer ik maar op blote vloeten te lopen, maar ik wist niet wat erger was, en dus uiteindelijk toch maar weer die schoenen aangetrokken. Als we na een lange tijd aankomen bij het restaurant waar de wandeling begon vraag ik om een pleister. Vanaf hier gaat er ook een soort skilift terug naar de stad. In plaats van nog een hele stijle afdaling van een uur, en aangezien mijn voeten niet zo lekker meer gingen, vonden we dit wel een goed idee. Maar na het zien van de prijs voorzie ik mijn voeten toch van een aantal pleisters en bereid ik me voor op het laatste stuk. Tot dat de medewerkster van de gondola naar ons toe komt en zegt; weet je wat meid, ga maar met de lift, niemand zal jullie beneden controleren. Ze had zelf de wandeling ook gedaan en vond dat ik in heel veel pijn was. Ze had dus zo met me te doen dat ze ons allemaal gratis naar beneden liet gaan. Dat het alleen een klein blaartje op mijn teen was vertelde ik er natuurlijk niet bij. Ik kon mijn geluk niet op, deze persoon heeft mijn dag gemaakt! Wat een lieverd! Na dit avontuur heb ik maar weer geleerd dat ik de volgende keer pleisters meeneem, en dat mijn wandelschoenen aan vervanging toe zijn. Maar, de Ben Lomond track is ook afgevinkt!

Zo, voorlopig even uitgehiked! Tijd voor iets anders, iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou doen. De Nevis Bungy Swing. Waar ik als bang mietje Nederland verliet, blijf ik nu maar dingen doen waar ik voorheen niet eens aan durfde te denken. Geen idee waarom, ik heb er gewoon opeens zin in. Het zelf in de diepte springen ging me nog iets te ver, dus ik kies er voor om lekker te gaan schommelen. Op instagram staat ondertussen al een video, voor de geïnteresseerde. Ik kan er wel bij vermelden dat ik nog nooit zo veel angst heb gehad. Maar in de hoofdstad van adrenaline kon een activiteit als deze niet ontbreken. Heb ik er van genoten? Ja. Zou ik het nog een keer doen? Absoluut niet. Eens en nooit meer. Tenminste, geen schommel. Misschien durf ik uiteindelijk ergens in mijn leven misschien mezelf wel de diepte in te gooien. Ik heb dus geen idee waarom ik opeens het gevoel heb dat ik dit wil doen, het zal de adrenaline en ontlading wel zijn die het het waard maakt..

Van Queenstown naar Mount Cook. Mijn voeten hebben even de tijd gehad om te herstellen, dus het is tijd voor de volgende! Mount Cook is de hoogste berg van het land, en in de omgeving zijn dus genoeg hikes! Helaas verblijf ik hier ook maar 1 nacht, en loop ik alleen de Hooker Valley track. Voor de afwisseling een keer een makkelijke wandeling, zonder klimmen en zweten, maar wel met mooie uitzichten. We lopen naar de gletsjer en zien de ijsbergen drijven in het gletsjerwater. Blijft bijzonder!

De volgende dag moet ik deze omgeving helaas weer verlaten. Maar ik ruil hem in voor een andere prachtige plek. Peel forrest. Ik laat me weer een paardentour verkopen. Schijnbaar is dit dé plek om te rijden voor ervaren ruiters, en wat is er nou beter dan de omgeving te paard ontdekken. Dat dacht ik dus ook, en dus wordt ik ‘s ochtends vroeg opgehaald. Zo blij als een kind was ik weer, het was al een tijd geleden dat ik een paard überhaupt van dichtbij gezien had. Heerlijk 2 uur gereden, door rivieren, gecrosst door de bossen en natuurlijk ook genoten van het uitzicht. Het paardenmeisje in mij was ook weer tevreden gesteld en ik kon me geen beter begin van de dag voorstellen!

De bus haalt ons op en we vervolgen de reis naar het eindstation, Christchurch. De meeste mensen vliegen vanaf hier naar verschillende locaties. Tijd om weer afscheid te nemen dus! Met mijn beste Duitse vriendin ga ik nog even lekker uit eten, voordat ze de volgende dag op het vliegtuig stapt. Ook van de rest moeten we afscheid nemen en maar beloven dat we elkaar opzoeken.

Christchurch is meerdere keren, en voor de laatste keer in 2011, getroffen door aardbevingen. Wonder boven wonder zijn er geen slachtoffers gevallen, maar de hele stad lag in puin en ze zijn nog steeds druk bezig met dat opnieuw opbouwen. Heel creatief hebben de locals In plaats van in gebouwen, hun winkeltjes en barren in containers gestopt om de boel toch draaiende te houden. Ook al is het niet veel, het is toch genoeg, en het is bijzonder om de stad na zo’n ramp te zien.

Vanuit Christchurch ga ik voor 3 dagen naar Kaikoura. Bekend om het onderwater leven, walvissen en dolfijnen, seafood, en visserstrips. Kunnen jullie al raden wat ik hier gedaan heb, zwemmen met dolfijnen, gaan vissen met de locals, en natuurlijk mijn eigen gevangen verse vis gegeten. We vangen ook Crayfish, wat tevens de letterlijke Maori vertaling is van Kaikoura. Crayfish is eigenlijk een soort kreeft, maar dan zonder de grote scharen. Ook deze koken en eten we onder het genot van een glas heerlijke Nieuw Zeelandse wijn.

Het zwemmen met dolfijnen was heel bijzonder. Deze dieren zijn ongelofelijk interactief en nieuwsgierig. Wanneer je in het water geluiden maakt trek je hun aandacht. Als je rondjes draait of iets anders interessants doet doen ze met je mee. Zo had ik letterlijk een dolfijn om me heen draaien. Alsof we samen aan het dansen waren. Ze komen dichtbij genoeg dat je ze aan zou kunnen raken, maar dat doe je natuurlijk niet. Het was ongelofelijk, dit zijn wilde dieren in hun natuurlijke omgeving. Het waren er zeker 200, jong en oud, groot en klein, ook baby’s. Echt een hele bijzondere ervaring, en voor vele een droom die uitkomt. Onderweg zien we ook zeearends en zeehondjes. Als bonus mocht ik ook nog eens met de dolfijnen zwemmen bij zonsopgang, dit maakte het natuurlijk helemaal af!

Zwemmen met dolfijnen was de perfecte manier om mijn tijd in Nieuw Zeeland af te sluiten. Ik pak een bus terug naar Christchurch en vlieg vanaf daar naar Bangkok. Sterker nog, ik zit in het vliegtuig as we speak. Tijd voor een heel ander continent met een hele andere cultuur. Ik laat het welvarende, prachtige Nieuw Zeeland weer achter me. Deze plek heeft ook, net als Australië, mijn hart een beetje gestolen. De mensen zijn geweldig, het landschap divers en prachtig! Ik zou zeker overwegen om hier nog eens terug te gaan, is het niet voor een familie bezoek, dan is het wel om opnieuw te genieten van de ongerepte natuur op het Zuidereiland en de mooie stranden in het noorden. Ik kan zeggen dat ik alles heb gezien wat ik wilde zien in dit land en zit dus voldaan in het vliegtuig.

Mijn reis in Azië start in Thailand en we zullen zien waar deze eindigt. Eerst maar eens goed genieten in Bangkok, waar mijn vriend me komt opzoeken. Na ruim een jaar wordt het hoog tijd om elkaar maar weer eens te zien. Iets om enorm naar uit te kijken!

Jullie horen weer van me!

Bay of Islands - Franz Josef

Kia Ora!

Ondertussen zijn er weken voorbij gevlogen dus ik heb weer een hoop te vertellen!

Na het familie bezoek stap ik op de bus naar Paihia, Bay of Islands. Een erg mooi, leuk dorpje in het noorden van Nieuw Zeeland. In de bus ontmoet ik nog meer gezellige reizigers, na een zonnige dag doen we met zijn alle een drankje op het strand. Veel mensen sluiten zich aan bij ons, zo ook 3 jongens met gitaren en banjo’s. Alles was compleet, alleen een kampvuurtje miste nog. Dan besef ik dat ik ‘eindelijk’ weer aan het reizen ben. Want in Australië, heb ik de laatste maanden vooral gewerkt. Ja werken, dat doe ik hier ook wel eens.. Een heerlijk begin dus, van mijn reis in Nieuw Zeeland. Live muziek, goed gezelschap, een prachtige zomeravond. Dit zijn de momenten dat je denkt; nooit meer naar huis.

De volgende morgen vertrekken we naar Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. Tevens ook het punt waar de Tasmanische Zee en de Pacifische Oceaan elkaar tegen komen. Indrukwekkend om dat te zien gebeuren, het is alsof er een onzichtbare muur is, waar de golven van 2 kanten tegen aan klappen. Je kunt echt zien dat het twee verschillende wateren zijn! De kliffen die het strand van het bos scheiden zijn indrukwekkend om te zien. Dit is het beeld dat ik had van Nieuw Zeeland, of nou ja, een van de beelden. Want zoals misschien bekend, is Nieuw Zeeland een divers land, met veel verschillende natuurformaties.

Zo is onze volgende stop Hahei. Deze plek is erg mooi en bekend om haar stranden én Hot water Beach. Hier zie je mensen, locals en toeristen graven voor het leven.

Praktisch uitgelegd; er ligt een gigantische steen onder het strand die een temperatuur heeft van 140 graden. Bij het graven komt er dus water omhoog dat tot wel 60 graden kan zijn. Dit is natuurlijk oncomfortabel en daarom wordt er dan weer een kanaal gegraven naar de zee om je eigen bad een aangename temperatuur te geven. Klinkt erg relaxed, een gat graven in de natuur, en vervolgens in je eigen hottub genieten van het uitzicht. Niets is minder waar, behalve dan dat de halve populatie van het zuidelijk halfrond op dit strand aan het graven was. Heel interessant dus, maar veeeeeeeel te druk.

De volgende dag hebben we lekker rustig een wandeling gemaakt langs een paar stranden; Stingray Bay en Cathedral Cove. Dus, wederom kunnen genieten van de natuur!

Zo.. Het noordelijkste van Nieuw Zeeland, check. We maken weer even een stop in Auckland en vertrekken de volgende dag richting het zuiden. Vanaf Rotorua doen we een cirkel die van de ene kant, naar de andere kant gaat. Eerste stop; Waitomo.

Waitomo is een ieniemienie dorpje. Ja, ik dacht ook dat Eck en Wiel klein was, maar in dit dorp wonen ongeveer 59 mensen, inclusief boeren in de omgeving. Precies niks dus. De reden dat ik iedereen toch aanraad Waitomo te bezoeken, is omdat het echte avontuur onder de grond ligt. De Waitomo Caves. Eigenlijk is dit een rivier onder de grond, en dat maakt deze plek erg aantrekkelijk voor glowworms. Deze dieren zijn vergelijkbaar met vuurvliegjes, maar dan zonder vleugels.

Ik doe een tour van 4 uur, en nadat we helemaal ingepakt en opgetuigd zijn gaan we op pad. We moeten lopen, kruipen, tijgeren, klimmen, zwemmen en drijven. Lekker actief en avontuurlijk, ik geniet er van! Met en zonder licht worden we door onze gids, Chao, begeleid. De grotten, ondergrondse rivier en de glowworms zijn een unieke ervaring.

Terwijl ik op mijn band lig, en me laat meevoeren door de rivier, zie ik duizenden kleine lichtjes voorbij gaan. Alsof je naar een kraakheldere sterrenhemel kijkt. Dan begint Chao te zingen, een Chinees lied, en zijn stem weerkaatst en galmt door de gangen van de grotten. Dit was magisch, ik was meteen in een soort trance. Helaas stopte Chao ook met zingen, en helaas kwam er een einde aan de grotten. Maar dit was helemaal goud!

Om de cirkel af te maken komen we langs nog een paar leuke pittoreske dorpjes. Geniet ik nog van een aantal stranden, en beklim ik een klein bergje, (ooit een volkaan), Mount Maunganui.

Dan... terug in Rotorua! Deze naam is toepasselijk; ROTorua. Door alle vulkanische activiteiten in deze plaats, stinkt het er naar rotte eieren, zwavel. Behalve dat, is dit met al haar kleine natuurlijke hotsprings, een unieke stad. Ik geniet er even van dat ik niet hoef te ‘reizen’ en gebruik mijn tijd om wasjes te draaien, uit te slapen en te relaxen. Ik ben even lekker gaan mountain biken, en neem voor alles de tijd! Daarna beginnen de activiteiten weer, met om te beginnen whitewater rafting. In Rotorua op de Kaituna River, is de hoogste legaal gerafte waterval ter wereld (7 meter hoog!!!!). Spannend, intensief, maar vooral heel erg veel plezier! De rivier is prachtig en het voelde alsof ik met een grote groep vrienden op pad was. Je moet samenwerken om alles goed te laten verlopen want er slaan regelmatig bootjes om terwijl ze de 7 meter waterval af gaan. Na 2 uur op het water was ik dan ook helemaal voldaan! Even opladen voordat ik de volgende dag weer verder ga naar Wai-o-Tapu Thermal Wonderland en Hobbiton.

Met de bus worden we ‘s ochtends opgehaald, en ik maak kennis met mijn tourguide voor die dag. Een beetje een apart figuur, maar wel heel enthousiast! In de bus verteld ze van alles en nog wat over Rotorua, en de dingen die we onderweg tegen komen, zoals iedere gids dat doet. Alleen kreeg deze het voor elkaar om dat de hele weg (3,5 uur) te doen. Nuttige en leuke weetjes kwamen er niet meer uit, het waren meer dingen als; ‘oh, als u nu voor zich kijkt, ziet u een Nieuw Zeelandse familie op zijn Nieuw Zeelands van de dag genieten. Ze zijn dus aan het fietsen!’ Of; ‘rechts van u ziet u schapen in de schaduw.’ Het was hilarisch, de busreis was dus al een hele beleving op zich!

We arriveren bij een geiser, Lady Knox. Iedereen wist dat ze om 10:15 actief werd, en ik vroeg me al af waarom, specifiek, op dat tijdstip.

Dat komt dus simpel gezegd gewoon omdat ze er (natuurlijke) zeep in gooien waardoor er een uitbarsting ontstaat. En opeens, was het veel minder interessant. Echter, zit er wel een leuk verhaal achter. Vroeger werd deze plek namelijk gebruikt als een soort gevangenis. De criminelen gebruikten de plek om zichzelf en kleding te wassen, omdat er hier een warmwater bron aanwezig was. Toen één van hen per ongeluk zijn blok zeep in de geiser liet vallen, kwamen ze er achter dat Lady Knox dus reageert. Nu gebruiken ze dit om toeristen te laten zien hoe het precies werkt.

Lady Knox was leuk en mooi, maar toen ik vervolgens door Wai-O-Tapu liep viel mijn mond echt open. Wat een hoop kleuren in het water, en wat een natuur wonder! Opnieuw veroorzaakt door eerdere vulkanische activiteiten. Waar vulkanen al niet goed voor zijn!

Dat was allemaal prachtig, maar als diehard Lord of the Rings, en The Hobbit fan, keek ik eigenlijk al de hele dag uit naar de Hobbiton tour. En daar gingen we eindelijk! De tour duurt 2 uur, je krijgt van alles te weten over de opnames van deze fantastische films, welke tricks ze hebben gebruikt, hoe de set is gemaakt, en uiteraard, mogen we binnen kijken in een van de huisjes. Alle huizen kunnen open, alleen de meeste zijn net diep genoeg om naar binnen te gaan, en deur achter je dicht te doen. Alleen het grote huis van Frodo en Bilbo bovenop de heuvel is helemaal zoals in de films. Dit is natuurlijk omdat hier veel scenes zijn gefilmd. Helaas mochten we hier niet naar binnen. De tour eindigt bij de Green Dragon. De bar in Hobbiton waar we een uniek hobbitbiertje drinken dat speciaal voor Hobbiton gebrouwen is! Het is geweldig om daar op de filmset te lopen, en je gewoon de scenes voor je ziet. Het is heel mooi gemaakt en tot in de details uitgewerkt. Zo zijn er bijvoorbeeld 7 fulltime tuiniers in dienst die ervoor zorgen dat alles er prachtig uitziet. Echt een super toffe ervaring!

De originele bewoners van Nieuw Zeeland, de Maori, zijn erg trots op hun land en cultuur. Het grootste gedeelte van de bevolking in Nieuw Zeeland is van Europese afkomst. Maar met bijna 15% zijn de Maori nog steeds een meerderheid in Nieuw Zeeland. Het lijkt alsof iedereen daar trots op is, en dat heb ik nog niet eerder gezien. Ik heb het gevoel dat er in andere landen juist minachtend gepraat wordt over de originele bewoners. Dit was in Australië in ieder geval extreem, en dat maakt de situatie hier voor mij extra opvallend. Het maakt het ook veel makkelijker om in contact te komen met de Maori cultuur, omdat iedereen er wel iets van weet, en omdat de Maori dus heel open zijn over hun geschiedenis en doen en laten. Ik mag dit allemaal ervaren bij Lake Aniwhenua waar we een dag doorbrengen met Maori die ons alles vertellen en laten zien.

Het meer ligt in Murupara, een klein dorpje waar zo’n 90% van de bewoners werkloos is. Vroeger haalde de bewoners inkomsten uit het werken in het bos, houthakken. Dit was de grootste inkomsten bron voor dit dorp, totdat de grond door de overheid verhuurd werd aan een universiteit in Amerika. Amerika kwam met machines om het bos te kappen en het hout te verkopen. Hierdoor raakten vele banen verloren, en zijn er tot op de dag van vandaag nog erg veel werklozen. Nog steeds is de grond in handen van Amerika, maar over 30 jaar komt de grond eindelijk vrij, en wordt het terug gegeven aan de Maori. De grond zal dan uitgeput zijn, omdat de bomen industrie alle mineralen en stoffen uit de grond hadden gehaald. Het enige wat de Maori dus terug krijgen is een onvruchtbaar kaal land, en toch, zijn de Maori in dit gebied ongelofelijk blij.

De organisatie waar wij verblijven en ook onze tours boeken doet veel voor het dorp, en vooral voor de kinderen. Ze doneren bijvoorbeeld veel aan de lokale school. Er zijn veel verschillende Maori stammen, en iedere stam heeft andere normen en waarden, andere geschiedenis en een andere levenswijze. Toch zijn er ook vele overeenkomsten. De Haka werd bijvoorbeeld door iedere stam uitgevoerd, dit is een Maori vechtersdans, en dit hebben wij dus ook mogen leren! We hebben ook een traditionele Maori maaltijd gehad, waarbij vlees en groenten onder de grond gegaard wordt. In een gat met verhitte stenen wordt het vlees en of groeten geplaatst. Vervolgens wordt er water over gegoten waardoor er veel stoom vrij komt. Daarna wordt het gat afgedekt met natte doeken, en vervolgens gaat er een dikke laag aarde overheen om de warmte onder de grond te houden. Het werkt dus eigenlijk als een oven, alleen kan je hem niet open doen om te controleren of het goed gaar is. 4 uur later werd het gerecht weer opgegraven en mochten we aan tafel. Het heeft een hele rijke aardse en gerookte smaak. Ik vond het erg lekker, maar je moet er van houden! Zo dankbaar als wij waren dat deze mensen dit allemaal met ons wilden delen, zo dankbaar waren zij dat wij er waren! Interessant om te zien en te horen hoe anders deze mensen soms nog steeds leven en dit maakte het een hele bijzondere ervaring.

Na het spirituele gebeuren van de Maori, gaan we door naar het nuchtere farmleven bij Blue duck station. Een werkende farm met koeien, schapen, paarden en zelfs herten! Dit bracht bij mij direct herinnering op van mijn geweldige farmwork in Australië. Ik had het dus meteen al naar mijn zin! Ik ga een dag paardrijden, wat heerlijk was omdat ik dat al een tijd niet gedaan had. We laten ons niet stoppen door de regen en gaan dus ook nog kajakken in de rivier. Dit was echt prachtig! Je vaart tussen twee hoge kliffen in met spectaculaire rotswanden en een overhangen regenwoud. Links en rechts zie je watervallen de rivier in stromen, en daar waar geen stroming was zie je een prachtige weerspiegeling in het water. Het was alleen maar Jasmin en ik, met zijn 2e in een oase van rust, heerlijk!

Om de dag af te sluiten mogen we ook nog kleiduif schieten. Voor het eerst heb ik een echt wapen in mijn handen, en ik heb mijn talent gevonden! Heel vet om dat een keer gedaan te hebben!

De intensieve dagen op Blue duck station waren nog maar een warming up, want na 2 nachten staan we om 05:00 op om de bus in te gaan. We vertrekken naar de Tongariro Crossing, also known as Mount Doom. Ja, een andere film scène uit de Lord of the Rings trilogie! Het is een wandeling van bijna 20km, en je gaat serieus de hoogte in. Voordat we toestemming krijgen om te gaan, wordt je uitrusting gecheckt, en dit maakt me natuurlijk alleen maar enthousiaster. We gaan nu voor het echie hiken, en het was zwaar. Na een behoorlijke klim zijn we zeker een uur op het hoogste punt. Het temperatuur verschil is redelijk, maar na de klim in 25 graden, was de (ik denk zo’n) 15 graden met windkracht 7 op de top wel even lekker. We nemen de tijd om foto’s te maken en te lunchen. Daarna volgt een lange weg naar beneden. In totaal hebben we er 6,5 uur over gedaan, en helemaal voldaan en gesloopt worden we weer naar ons hostel gebracht.

De volgende dag stapt iedereen als bejaarden de bus op en af. De spierpijn is bij iedereen aanwezig, maar dat mag de pret niet drukken want we vervolgen onze weg naar de hoofdstad van Nieuw Zeeland, Wellington.

Wellington is een leuk stadje, maar er is niet zo heel veel te beleven. Ik ben dan ook helemaal tevreden om na 2 dagen te vertrekken naar het Zuidereiland! Dit deel van het land schijnt namelijk nog beter te zijn. De tocht met de ferry is in ieder geval een goed begin want je krijgt een mooi uitzicht over de kustlijn.

Aan de overkant stappen we weer in de bus naar Marahau, Abel Tasman. Dit National Park is een van de favorieten onder de locals. Het is een heerlijke plek om even lekker tot rust te komen, naar het strand te gaan en een boek te lezen. Het is deze dagen prachtig weer, en dat maakt het natuurlijk extra lekker! In het natuurgebied ga ik voor het eerst ‘canyoning’ doen. Begeleid door 2 gidsen loop ik door een prachtige rivier, wordt ik gedropt in watervallen, abseil ik van rotswanden, glijd ik van watervallen, zipline ik van de ene naar de andere kant en spring ik van kliffen. Het is fysiek niet zwaar, maar omdat je dus eigenlijk de hele dag bang bent, ben je aan het einde van de dag gesloopt. Omdat je toch de hele tijd mee gaat heb ik mezelf weer overtroffen deze dag. Het was een prachtige tour door ongerepte natuur, waar niemand anders kan komen.

Aan al het goede komt een einde, en dus ook aan Abel Tasman. Helaas, maar ik ruil hem in voor een andere prachtige plek; Franz Josef. De plek is bekend om haar gelijknamige gletsjer. Deze grote trekpleister wilde ik wel van dichtbij bekijken, en dus zet ik mijn backpackersbudget even uit mijn hoofd, en boek ik een helikopter vlucht met daarna een 3 uur lange klim/wandeling op het ijs. Vol spanning sta ik de volgende dag op. Het weer zag er niet zo veel belovend uit, en dat maakte me nog zenuwachtiger. 70% van deze tochten wordt gecanceld vanwege slecht weer. Bij een laag hangend wolkje kan het al afgelast worden.. We komen aan bij het kantoor, en na lang afwachten wordt er besloten dat er die dag inderdaad niet gevlogen wordt. Ik sprint meteen naar de balie zodat ik als eerste mijn trip kon verzetten naar morgen, voordat dat allemaal volgeboekt was. Om mezelf te troosten breng in de rest van de dag door in de jacuzzi. De volgende dag, het zelfde ritueel. Maar nu zag het weer er stukken beter uit. Hoopvol lopen we weer richting de touroperator, en ja hoor, we mogen mee!!! Jullie moeten even begrijpen dat dit DE tour is in Nieuw Zeeland waar bijna iedere reisgids het over heeft. Met de wetenschap dat dus 70% gecanceld wordt, ben je extra gelukkig als je wel mee mag! Tijd om opgetuigd te worden. Alle uitrusting werd gelukkig voor ons geregeld, letterlijk van sokken tot muts, dus ik had alles wat ik nodig had! Een halfuurtje later stap ik voor de eerste keer in mijn leven in een helikopter. Het voelt eigenlijk gewoon als een vliegtuig, maar dan net ietsje anders. Het uitzicht was prachtig, adembenemend! Door reflectie in het raam kon ik helaas geen goede foto’s maken hiervan, maar ik heb het opgeslagen in mijn biologische fotoboek. Enkele minuten later landen we midden op de gletsjer, het avontuur kan beginnen. Onze gids slaat zich letterlijk een weg door het ijs, en wij wurmen ons door smalle gangetjes en tunnels van immens helder blauw ijs. Na deze bijzondere wandeling worden we weer opgehaald door de helikopter, die ons weer veilig aan land zet. De rest van de dag krijgen we ‘gratis’ toegang tot de Spa hot pools, en hier maken we al nagenietend uitgebreid gebruik van! Wat een prachtige dag!

Momenteel zit ik nog in Wanaka, morgen vertrek ik naar Queenstown. Hier is blijkbaar ook weer veel te beleven, dus ik ben benieuwd! Ik ga er in een sneltreinvaart doorheen, en daardoor schiet het schrijven er soms bij in, maaaaaaar ik doe mijn best.

Dag dag!

Familie bezoek

Dit verhaal gaat vooral over mijn familie bezoek in Auckland! Ze hebben enorm veel voor me betekend in die paar dagen, en ik heb er zo’n sterk gevoel bij, dat ik toch besloten heb om het even apart te delen. Ik schrijf hier tenslotte mijn hele reisverhaal, en ook deze bijzondere ontmoeting was een deel van mijn reis.

Na een geinige kerst, een prachtig oud en nieuw, en een paar vriendenreünies in Melbourne, vlieg ik naar Auckland, Nieuw Zeeland.

Wat een reis... Mijn vluchten zijn lekker goedkoop, maar daardoor zit ik wel 5,5 uur te wachten op een mini vliegveld.. Daarbij kon ik al niet online inchecken, en bleken mijn tickets op het vliegveld ook niet helemaal te kloppen. Stress stress stress, maar ik mocht mee. 36 paspoort controles, en 7 bagagechecks verder kon ik door de douane. Uiteindelijk was het gelukkig een prima vlucht en geheel volgens tijdschema landen we in Auckland. De spanning om mijn familie te ontmoeten was behoorlijk aanwezig, maar ik had er ook heel veel zin in!

Ieder gestrest persoon in het vliegtuig staat meteen op, en we wachten vervolgens nog zeker 15 minuten. Ik moet altijd een beetje lachen, alsof het sneller gaat als het halve vliegtuig gaat staan.. Ik bleef daarom ook nog even lekker rustig zitten! Opnieuw door alle douanes.. en omdat ik de afgelopen 30 dagen met planten heb gewerkt, willen ze perse mijn schoenen zien.. prima, ik haal ze wel uit mijn tas, dan kunnen jullie even met 6 ogen mijn schoenen bestuderen..

Goed, wederom mocht ik er weer doorheen, en ik ben officieel in Nieuw Zeeland! Woehoeee! Nu opzoek naar mijn familie.. hoe zien ze er eigenlijk uit..? Waar zouden ze staan? Waar moet ik überhaupt heen? Ik probeer de WiFi te ontvangen om Aroha te kunnen bereiken, maar dat is ook allemaal lastig.

Uiteindelijk zie ik een vrouw heeeeeeel enthousiast naar me zwaaien.. dat kan er natuurlijk maar 1 zijn! Aroha, Shiobahn en Stephen halen me op van het vliegveld. Ze brengen me naar het hostel en we spreken de volgende dag af voor een toeristen rondje Auckland! Het voelde meteen al zo vertrouwd, terwijl ik al deze mensen nog nooit eerder in mijn leven had gezien.

Aangekomen in mijn kamer is het eerste wat ik doe voordat ik naar bed ga, het checken van de lakens en matras op gevaarlijke spinnen en ongedierte en wie weet wel slangen. Maar dan besef ik dat ik niet meer in Australië ben. Hier in Nieuw Zeeland is er geen dodelijk dier, niks, noppes, nada. Dat is weer een meevaller.

De volgende dag is ook ‘Ome Koos’ er bij, de broer van mijn opa. 89 is de man, 27 maart wordt hij 90. Toch zie ik zelden mensen zo genieten als hij! En zo geniet hij ook van een enorm stuk Hollandse appeltaart bij de dutch delights. Hier geniet ik ook eindelijk weer van een kroket, bitterballen, frikadellen, vlammetjes en kaassoufflés. Na bijna een jaar kon ik eindelijk weer een lekkere klassieke Hollandse bittergarnituur naar binnen werken! Smullen geblazen!!

Na deze heerlijke traktatie slepen ze me door alle highlights in Auckland! Vervolgens schuiven meer familie leden aan voor een gezamenlijk diner! Hier zie ik opnieuw Jackie, die met ome Koos wel eens in Nederland is geweest. Ik ontmoet ook Jesse en Jordan. Allemaal familie, ik geloof een soort van achter achter neven en nichten, ooms en tantes... Het is erg gezellig die avond, en ik vind het fantastisch dat ik ze allemaal heb mogen zien! Het voelt allemaal heel natuurlijk, we hebben het over van alles en nog wat, alsof we al jaren bij elkaar over de vloer komen.

Ome Koos zit naast me, ik zeg hem sarcastisch dat hij wel zijn sla op moeten eten. Waarop hij me verward aankijkt en zegt: ‘vind je mij op een konijn lijken?’ HAHAHAHA! Ja, die humor herken ik wel, en het feit dat ie geen sla eet ook, dat deed opa ook maar zelden. Een echte levensgenieter is het nog steeds. Hij is trots en dankbaar, iedere morgen als hij opstaat. Hij verteld me dingen over vroeger, over opa, maar ook over de rest van de familie. Vele mooie herinneringen die hij koestert. Ik vind het geweldig om het met hem hierover te hebben, en ik zie dat hij ook geniet! Na het diner vind ik het meteen al jammer dat ik niet vaker even langs kan gaan. Want wat een fantastische familie heb ik aan de andere kant van de wereld!

De dag daarna ga ik nog met een paar familie leden naar een marktje, en spenderen we de rest van de dag op het strand. Dan, na een dagje ‘vrij’ wordt ik nog één keer uitgenodigd voor een familie diner. Met een bootje gaan we naar de andere kant van Auckland en eten we heerlijk Thais! Ome koos was een beetje beteuterd, want hij kan zijn paspoort niet meer verlengen, en dat betekent dat hij niet meer buiten Nieuw Zeeland kan reizen. Voor de laatste keer hebben we het over familie blunders en verteld hij me zijn verhalen. Wanneer hij zegt dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we elkaar zien, krijg ik een brok in mijn keel. Dit is echt onbetaalbaar, ik ben zo blij dat ik hem heb leren kennen. Hij heeft echt mijn hart gestolen. Het is heerlijk om te zien dat hij nog zo aan het genieten is, en uit kleine dingen zijn geluk haalt!

Een onvergetelijke ervaring, mensen ontmoeten die je nog nooit eerder hebt gezien, en dan toch direct het familie gevoel hebben. Ik ben ze ongelofelijk dankbaar! Wat een geweldige familie heb ik!